On tour met Marillion - concertverslagen Zwolle en Nijmegen

Hier is Niels! Ik kom net terug van twee dagen op tour met Marillion. Dit is de eerste keer dat ik ze twee keer in één tour zag, en mijn achtste en negende Marillion-concert in totaal. En het waren twee heel verschillende avonden...

Reken maar dat mijn verwachtingen hooggespannen waren. In 2007 zag in Marillion twee keer en waren ze twee keer briljant. 16 mei in de inmiddels gesloopte Vredenburg in Utrecht is waarschijnlijk het beste concert waarvan ik ooit het genoegen heb gehad het bij te wonen. Marillion is een liveband, en de muziek gaat altijd pas echt leven op het podium.

Allereerst Zwolle. De IJsselhal is erg groot, maar heeft in feite meer weg van een sporthal of een enorm buurtcentrum dan van een concertzaal. Het is plat, grauw en kil, en er is niet echt sprake van een podium; eerder een behoorlijke verhoging.

Marillion komt op, Steve Hogarth zoals altijd in een een excessief kledingstuk gestoken. En ze trappen af met "Dreamy Street" en "This Train is My Life", het begin van het nieuwe album. De uitvoering is puik, maar het geluid is te hard en nogal blikkerig. "The Other Half" volgt, en daar gaat er al iets mis; na het eerste couplet houdt men er meer op omdat Steve vergeten is Pete tijd te geven om van bas te verwisselen. De band vangt het foutje zoals altijd professioneel op, maar dit blijkt de toon te zetten voor de avond.

Gaandeweg blijkt dat er toch echt iets mis is met dit concert; de muziek is prima, maar de vonk slaat niet over. Het blijft vlak. Vergis je niet, ook een vlak Marillionconcert is een goed concert. Tijdens "The Great Escape" schiet ik vol en "Neverland" blijft adembenemend. Maar de X-factor van vorig jaar is er niet.

En dan al die fouten. Naast "The Other Half" gaat de band de mist in bij "Afraid of Sunlight" en "Between You and Me". In het tweede couplet van "Neverland" zit er ineens een nare zoem in het geluid die verholpen moet worden voor men verder kan gaan.

Erger is de teleurstellend korte setlist. Al na een flink uur wordt "Between You and Me" ingezet, altijd één van de afsluiters. Het brlijante nieuwe album komt er met vier-en-een-half nummer bekaaid van af; de echte prijsstukken worden niet gespeeld.

"Omdat je zo aandringt", zegt Steve als hij opkomt voor de toegift. Hij is zichtbaar geïrriteerd dat de meezinger "Three Minute Boy" niet massaal wordt meegegalmd, dat er zelfs doorheen wordt gepraat.

Ik laat het dramatischer klinken dat het was, maar er is vast een reden dat deze show als één van de enige van de tour niet als officiële bootleg-download verschijnt. Al met al een teleurstellend optreden.

Hoe anders is het in Nijmegen! De Vereeniging is een prachtige concertzaal. Voor de verandering ga ik eens niet vooraan staan, maar neem ik met mijn gevolg (ik had deze keer mijn broer en een vriend meegenomen; in Zwolle was ik alleen) plaats op het balkon. We hebben prima zicht; alleen Pete wordt soms aan het zicht onttrokken.

Vanaf het voorprogramma is de zaal geladen met verwachtingsvolle spanning; het moet wel aan de zaal liggen. Terwijl mijn maatjes en ik ons prima vermaken gaat het zaallicht uit. De band komt op, Steve weer in hetzelfde pak en met dezelfde openingsnummers. Maar alle magie die in Zwolle ontbrak is hier volop aanwezig.

"Nice place!" zegt Steve, die blijkbaar nog nooit in de Vereeniging is geweest. "We should come back sometime!" zal Pete later roepen. Laten we het hopen.

Want de band speelt geconcentreerd, liefdevol en intens. Het geluid is kraakhelder. Het publiek is enthousiast. En de setlist is ditmaal rijk gevuld met nieuwe nummers. "Woke Up" krijgt een fantastische uitvoering, inclusief extra gitaarsolo (die gitaarsolo's waren dun gezaaid op het album, dus dit is een zeer welkome aanvulling). Steve geeft zich voor honderd procent in het huzarenstukje "The Man from the Planet Marzipan". En ook onze persoonlijke favoriet "Asylum Satellite #1" komt voorbij.

Het is de band echt menens deze keer. Ieder nummer wordt met evenveel overtuiging en intensiteit gebracht. Het enige foutje vindt plaats aan het begin van "Mad", maar dat soort dingen horen er nu eenmaal bij!

Eervolle vermelding verdient de eerste toegift: "The Invisible Man". Toch een vreemde keus als toegift; een behoorlijk lang, duister, en moeilijk te verteren nummer. Maar in deze vorm kan Marillion alles maken; het nummer krijgt een enthousiaste ontvangst.

"The people here, full of love", zingt Steve tijdens het laatste toegift, "Happiness is the Road". Hij kijkt de zaal in en lacht; je ziet aan hem dat hij het nu écht meent.

Mijn maatjes en ik praten nog lang na; we vonden het allemaal fantastisch! Ik kom tot de conclusie dat Marillion weer op het vertrouwde niveau was, en dat de band en de Vereeniging voor elkaar gemaakt zijn. Hopelijk heeft Marillion hier de waardige opvolger voor hun geliefde, betreurde Vredenburg gevonden.

Setlist Zwolle:
Dreamy Street
This Train is My Life
The Other Half
Essence
Beautiful
Out of This World
Mad
The Great Escape
Afraid of Sunlight
Thunder Fly
Between You And Me
Neverland

Three Minute Boy
Happiness is the Road

Setlist Nijmegen:
Dreamy Street
This Train is My Life
Nothing Fills The Hole
Woke Up
The Other Half
Essence
Beautiful
The Man from the Planet Marzipan
Out of This World
Mad
The Great Escape
Afraid of Sunlight
Asylum Satellite #1
Between You And Me
Neverland

The Invisible Man
Happiness is the Road