Ik hou van flaneren. Jezelf te voet door de stad bewegen en de mensen en dingen te observeren, zonder er zelf deel van uit te maken.
Op de Grote Markt staat een reuzenrad. Nou ja, een dwerg onder de reuzenraden. Ik heb wel eens kleinere reuzenraden gezien. Dit is nog geen lilliputter, maar toch zeker een dwerg. De mensen bovenaan komen niet boven de laagste gebouwen om de Grote Markt uit. Gevolg: uitzicht op de Grote Markt, verder niets. Ze kunnen de opper-corpsballen op het bovenste balkon van Vindicat net niet in de ogen kijken. Een reuzenrad op de Grote Markt is sowieso niet zo indrukwekkend; naast de Martinitoren is ieder kermistuig klein.
Verderop, voor het Gemeentehuis, ligt een ijsbaan. Vermoedelijk houdt de aanwezigheid van de ijsbaan verband met die van het reuzenrad. Heel idyllisch, met een grote kerstboom in het midden en een kostenefficiënte Koek & Zopie ernaast. Maar het moet wel gezellig blijven, dus eromheen light een barricade waarvoor ze in Israël hun neus niet zouden ophalen. Eerst betalen! Zelf kan ik niet schaatsen. Met enige jaloezie bezie ik de gracieuze ijsdansbewegingen van de ervaren dames op het ijs. Dat zou ik ook wel willen kunnen. Maar ja, je kunt het niet leren zonder een paar keer ongenadig op je sodemieter te gaan. Je kunt het lafheid noemen, ik heb het liever over een goed ontwikkeld overlevingsinstinct.
Tussen de Grote Markt en de Guldenstraat staat een reclamebord. Zo'n automatisch billboard met twee posters erin, die elkaar om de zoveel seconden afwisselen. Die functie wordt echter niet zo goed toegepast; de twee posters zijn precies hetzelfde. Twee identieke posters die de aandacht vestigen op een aanbieding de firma T. wisselen elkaar af. Een ongelukkig toeval? Een fout van de coördinator? Of juist een opzettelijk verrassingseffect, om de boodschap te laten beklijven? Ik kan me de poster in ieder geval nog voor de geest halen. Dat is meestal niet het geval.
Aan de Oude Boteringestraat bevindt zich een reisbureau. Er staat een poster die een reis naar India aanprijst. De poster wordt opgesierd door een afbeelding van twee witte tijgers. Witheid is een zeldzame mutatie in een tijger, die het dier evolutionair gezien weinig voordeel oplevert. Alle witte tijgers die thans leven zijn de nakomelingen van één enkel dier. Ze lieten dit mannetje een kind verwekken bij zijn eigen dochter, dat weer wit was. Langs deze weg zijn er op agressieve wijze een aantal witte tijgers gekweekt, allemaal naaste familie, die de dierentuinen, casino's in Las Vegas en posters van reisbureaus mogen opleuken. Onethisch en smakeloos, vinden sommigen, al helemaal omdat tijgers op zich al bedreigd zijn. Bloemschikken met kattengenen. Zelf weet ik het niet zo. Maar zo weet je nog eens wat er achter schijnbaar onschuldige schoonheid schuilgaat.
Zomaar wat observaties uit een uurtje flaneren in Groningen. De verwondering ligt op straat.
maandag 8 december 2008
zaterdag 6 december 2008
Fiets
Ik woon bijna drie en een half jaar in Groningen, en ik ben al aan mijn vierde fiets toe. Mijn fiets is echter nog nooit gestolen geweest; ze gaan altijd gewoon finaal stuk.
Mijn eerste had een compleet verwrongen frame, van de tweede brak de as van het voorwiel, van de derde viel de versnellingsbak eraf. Daarnaast heb ik meegemaakt dat mijn voorwiel spontaan dubbelklapte terwijl ik zat te fietsen en dat mijn zadel door vandalen in de fik was gestoken, waardoor mijn fiets onder het gesmolten plastic kwam te zitten.
Afgelopen woensdag gebeurde er weer zoiets bizars; mijn voorspatbord brak in tweeën, en het afgebroken deel nestelde zich hardnekkig tussen het wiel en de voorvork. Dit was het deel dat met kleine stangetjes aan de as vastzat, dus doorfietsen was er voorlopig niet bij.
Ik zette hem dus maar neer voor het huis van de vriend, waar ik bij op bezoek was (die waar ik het in mijn vorige blog over had - die nog rookt). Nu wil het geval dat deze bewuste vriend een ex-verslaafde is en in een woongemeenschap met lotgenoten woont.
Ik grapte dat ik het wel kon laten om hem op slot te zetten. De vriend wees me erop dat dat vast niet zo'n goed idee was voor een gebouw met dertig junks. "Een verslaafde is niet hetzelfde als een crimineel" zei ik, politiek-correct. "Heilig zijn ze geen van allen", antwoordde hij. Hij kan het weten. Ik voelde me weer een ouderwetse salonsocialist.
Vanmiddag was ik eindelijk in de gelegenheid om mijn verweesde fiets weer op te zoeken, gewapend met een tas vol gereedschap van mijn trouwe huisgenoot. Met een hamer, een tang en een Engelse sleutel ging ik het voorwiel te lijf.
Op een gegeven moment begon ik me te realiseren dat het er toch een beetje verdacht uit moest zien; zo iemand die met gereedschap aan een vastgemaakte fiets aan het fröbelen is. Om het gezeur voor te zijn haalde ik mijn fiets van het slot.
Nou ja, gelukkig wist ik de boel te repareren. Ik kan voorlopig weer even vooruit met fiets nummer vier. Voor zolang als het duurt.
Mijn eerste had een compleet verwrongen frame, van de tweede brak de as van het voorwiel, van de derde viel de versnellingsbak eraf. Daarnaast heb ik meegemaakt dat mijn voorwiel spontaan dubbelklapte terwijl ik zat te fietsen en dat mijn zadel door vandalen in de fik was gestoken, waardoor mijn fiets onder het gesmolten plastic kwam te zitten.
Afgelopen woensdag gebeurde er weer zoiets bizars; mijn voorspatbord brak in tweeën, en het afgebroken deel nestelde zich hardnekkig tussen het wiel en de voorvork. Dit was het deel dat met kleine stangetjes aan de as vastzat, dus doorfietsen was er voorlopig niet bij.
Ik zette hem dus maar neer voor het huis van de vriend, waar ik bij op bezoek was (die waar ik het in mijn vorige blog over had - die nog rookt). Nu wil het geval dat deze bewuste vriend een ex-verslaafde is en in een woongemeenschap met lotgenoten woont.
Ik grapte dat ik het wel kon laten om hem op slot te zetten. De vriend wees me erop dat dat vast niet zo'n goed idee was voor een gebouw met dertig junks. "Een verslaafde is niet hetzelfde als een crimineel" zei ik, politiek-correct. "Heilig zijn ze geen van allen", antwoordde hij. Hij kan het weten. Ik voelde me weer een ouderwetse salonsocialist.
Vanmiddag was ik eindelijk in de gelegenheid om mijn verweesde fiets weer op te zoeken, gewapend met een tas vol gereedschap van mijn trouwe huisgenoot. Met een hamer, een tang en een Engelse sleutel ging ik het voorwiel te lijf.
Op een gegeven moment begon ik me te realiseren dat het er toch een beetje verdacht uit moest zien; zo iemand die met gereedschap aan een vastgemaakte fiets aan het fröbelen is. Om het gezeur voor te zijn haalde ik mijn fiets van het slot.
Nou ja, gelukkig wist ik de boel te repareren. Ik kan voorlopig weer even vooruit met fiets nummer vier. Voor zolang als het duurt.
donderdag 4 december 2008
Tabak
Jammer. Ik zou graag tegen het rookverbod zijn. Tegen de grenzeloze bemoeienis van het betuttelingskabinet. Tegen de verboden, tegen de betweterij, tegen de moralisering. Tegen de terugkeer van de Verboden Vrucht.
Cleopatra zit in de knoei vanwege geluidsoverlast. En er zijn meer kroegen waarvoor de situatie onhoudbaar dreigt te worden. Mensen gaan de straat op. Tevreden rokers zijn geen onruststokers, maar voor de ontevreden roker blijken we ons te moeten hoeden.
Gisteren was ik op bezoek bij iemand die nog wel rookt. Hij doet dit als er gasten zijn keurig op de gang. En toch. Alle kleren die ik gisteren aan had, tot mijn onderbroek aan toe, zijn naderhand vergeven van de tabakslucht. Mijn haar ook.
En ik kan het niet helpen: ik vind het heerlijk dat dit niet meer elke dag zo is als ik ben uitgegaan. Ik zou het graag anders zien, maar ik ben de mensen die het rookverbod invoerden stiekem erg dankbaar. Toch jammer.
Cleopatra zit in de knoei vanwege geluidsoverlast. En er zijn meer kroegen waarvoor de situatie onhoudbaar dreigt te worden. Mensen gaan de straat op. Tevreden rokers zijn geen onruststokers, maar voor de ontevreden roker blijken we ons te moeten hoeden.
Gisteren was ik op bezoek bij iemand die nog wel rookt. Hij doet dit als er gasten zijn keurig op de gang. En toch. Alle kleren die ik gisteren aan had, tot mijn onderbroek aan toe, zijn naderhand vergeven van de tabakslucht. Mijn haar ook.
En ik kan het niet helpen: ik vind het heerlijk dat dit niet meer elke dag zo is als ik ben uitgegaan. Ik zou het graag anders zien, maar ik ben de mensen die het rookverbod invoerden stiekem erg dankbaar. Toch jammer.
woensdag 26 november 2008
Jaloezie
De jeugd van tegenwoordig! De kranten staan er weer vol van de laatste tijd. Wat moet er toch van geworden. Van hen, die in de jaren negentig geboren zijn. Ze zijn narcistisch en egoïstisch. Ze beginnen steeds vroeger. Ze zijn geobsedeerd door hun uiterlijk. Ze neuken voor een breezer. Hun zieltjes worden vergiftigd door televisie en internet. Het wereldwijde informatienetwerk maakt hen lui en laat hen vergeten zich degelijk te laten informeren. Ze denken dat “Comfortably Numb” oorspronkelijk van de Scissor Sisters is, godbetert. En íedereen maakt potverdorie d/t–fouten.
Natuurlijk zou het ook niks worden met onze generatie (born in the eighties, zoals Calvin Harris zo eloquent dichtte). De achterbankgeneratie, ken je die term nog? Nou, dat waren wij. Wat was er ook alweer allemaal mis met onze generatie? Iets met televisie, spelcomputers, niet meer buitenspelen, girl- en boybands, alcohol, verveling en de teloorgang van de Nederlandse taal.
En eerlijk is eerlijk, ik heb aardig wat uurtjes op de achterbank van onze Opel Kadett doorgebracht. Toch is er aardig wat van me terechtgekomen. Goed, ik heb niet zoveel geld, maar ik ben intelligent en aardig, ik heb een universitaire studie waar ik hard voor werk, en ik ben voorzitter van een fijn koor. En ik luister naar Marillion.
Mijn vader, begin vijftig, heeft zijn vader voor hem heel wat kopzorgen bezorgd. Hij liet zijn haar groeien, rookte, luisterde naar van die herrie en kocht een gitaar van zijn vader’s centen. (Tegenwoordig heeft mijn vader een prototype midlifecrisis; hij heeft een motor gekocht, z’n huis staat vol Boeddhabeeldjes en hij is coach van een handbalteam. De gitaar is nu in mijn bezit, dat dan weer wel.)
Wat ik maar wil zeggen is; er wordt altijd geklaagd over de jeugd van tegenwoordig. Dat schijnt al sinds de 15e eeuw zo te zijn. En wij weten natuurlijk waardoor het écht komt: jaloezie.
Mijn opa, die de oorlog nog heeft meegemaakt, werd als kind in een matrozenpakje gestoken (ik heb er foto’s van) en geacht te doen alsof hij er niet was, of te doen alsof hij volwassen was. Mijn vader was een posthippie; hij groeide op, net ná de pioniers van vrijheid, blijheid en flowerpower. Nog nooit waren er kinderen in zulke vrijheid en losbandigheid opgegroeid. Misschien maakten de vijftigers van destijds zich wel oprecht zorgen over hen, maar ze waren natuurlijk ook gewoon stikjaloers. Omdat ze veel meer mochten en konden dat zijzelf.
En nu is er de generatie van het Internet, de Xbox en de exponentiële technologische vooruitgang. Ik ben slechts een muisklik verwijderd van iedere kennis, ieder vermaak dat ik maar zou willen. Toch werd het op de middelbare school maar mondjesmaat toegelaten om het Internet te gebruiken als bron voor een verslag. Deels omdat het niet altijd duidelijk is hoe goed een online bron is. Maar ook omdat mijn leraren in hun tijd zélf uren in de bibliotheek hebben moeten ploeteren om hun verplichte kennis op te doen. Hun intuïtie vertelde hen: Internet? Zo makkelijk mag het toch niet zijn?
Door technologische ontwikkeling, maar ook door ontwikkeling in het denken, heeft iedere generatie het weer een beetje makkelijker dan de vorige. En dat wekt wrevel bij degenen die het minder makkelijk hadden. Bij degenen die opgroeiden tijdens en vlak na de oorlog. Bij degenen die gebukt gingen onder het calvinisme en voor wie alles wat met seks te maken had taboe was. Bij degenen die op een dag negen uur in de bibliotheek zaten. Bij degenen die Super Mario Bros 1 op de Nintendo speelden en die snuiven voor het visuele geweld van de Xbox.
Neem het geklaag over De Jeugd Van Tegenwoordig dus vooral niet serieus. Want ook de Xboxgeneratie zal vijftig worden, een midlifecrisis krijgen en klagen over alle gemakken en vrijheden die de generatie ná hen weer zal kunnen genieten.
Alleen die d/t–fouten! Echt, léér dat nou eens!
Natuurlijk zou het ook niks worden met onze generatie (born in the eighties, zoals Calvin Harris zo eloquent dichtte). De achterbankgeneratie, ken je die term nog? Nou, dat waren wij. Wat was er ook alweer allemaal mis met onze generatie? Iets met televisie, spelcomputers, niet meer buitenspelen, girl- en boybands, alcohol, verveling en de teloorgang van de Nederlandse taal.
En eerlijk is eerlijk, ik heb aardig wat uurtjes op de achterbank van onze Opel Kadett doorgebracht. Toch is er aardig wat van me terechtgekomen. Goed, ik heb niet zoveel geld, maar ik ben intelligent en aardig, ik heb een universitaire studie waar ik hard voor werk, en ik ben voorzitter van een fijn koor. En ik luister naar Marillion.
Mijn vader, begin vijftig, heeft zijn vader voor hem heel wat kopzorgen bezorgd. Hij liet zijn haar groeien, rookte, luisterde naar van die herrie en kocht een gitaar van zijn vader’s centen. (Tegenwoordig heeft mijn vader een prototype midlifecrisis; hij heeft een motor gekocht, z’n huis staat vol Boeddhabeeldjes en hij is coach van een handbalteam. De gitaar is nu in mijn bezit, dat dan weer wel.)
Wat ik maar wil zeggen is; er wordt altijd geklaagd over de jeugd van tegenwoordig. Dat schijnt al sinds de 15e eeuw zo te zijn. En wij weten natuurlijk waardoor het écht komt: jaloezie.
Mijn opa, die de oorlog nog heeft meegemaakt, werd als kind in een matrozenpakje gestoken (ik heb er foto’s van) en geacht te doen alsof hij er niet was, of te doen alsof hij volwassen was. Mijn vader was een posthippie; hij groeide op, net ná de pioniers van vrijheid, blijheid en flowerpower. Nog nooit waren er kinderen in zulke vrijheid en losbandigheid opgegroeid. Misschien maakten de vijftigers van destijds zich wel oprecht zorgen over hen, maar ze waren natuurlijk ook gewoon stikjaloers. Omdat ze veel meer mochten en konden dat zijzelf.
En nu is er de generatie van het Internet, de Xbox en de exponentiële technologische vooruitgang. Ik ben slechts een muisklik verwijderd van iedere kennis, ieder vermaak dat ik maar zou willen. Toch werd het op de middelbare school maar mondjesmaat toegelaten om het Internet te gebruiken als bron voor een verslag. Deels omdat het niet altijd duidelijk is hoe goed een online bron is. Maar ook omdat mijn leraren in hun tijd zélf uren in de bibliotheek hebben moeten ploeteren om hun verplichte kennis op te doen. Hun intuïtie vertelde hen: Internet? Zo makkelijk mag het toch niet zijn?
Door technologische ontwikkeling, maar ook door ontwikkeling in het denken, heeft iedere generatie het weer een beetje makkelijker dan de vorige. En dat wekt wrevel bij degenen die het minder makkelijk hadden. Bij degenen die opgroeiden tijdens en vlak na de oorlog. Bij degenen die gebukt gingen onder het calvinisme en voor wie alles wat met seks te maken had taboe was. Bij degenen die op een dag negen uur in de bibliotheek zaten. Bij degenen die Super Mario Bros 1 op de Nintendo speelden en die snuiven voor het visuele geweld van de Xbox.
Neem het geklaag over De Jeugd Van Tegenwoordig dus vooral niet serieus. Want ook de Xboxgeneratie zal vijftig worden, een midlifecrisis krijgen en klagen over alle gemakken en vrijheden die de generatie ná hen weer zal kunnen genieten.
Alleen die d/t–fouten! Echt, léér dat nou eens!
dinsdag 25 november 2008
On tour met Marillion - concertverslagen Zwolle en Nijmegen
Hier is Niels! Ik kom net terug van twee dagen op tour met Marillion. Dit is de eerste keer dat ik ze twee keer in één tour zag, en mijn achtste en negende Marillion-concert in totaal. En het waren twee heel verschillende avonden...
Reken maar dat mijn verwachtingen hooggespannen waren. In 2007 zag in Marillion twee keer en waren ze twee keer briljant. 16 mei in de inmiddels gesloopte Vredenburg in Utrecht is waarschijnlijk het beste concert waarvan ik ooit het genoegen heb gehad het bij te wonen. Marillion is een liveband, en de muziek gaat altijd pas echt leven op het podium.
Allereerst Zwolle. De IJsselhal is erg groot, maar heeft in feite meer weg van een sporthal of een enorm buurtcentrum dan van een concertzaal. Het is plat, grauw en kil, en er is niet echt sprake van een podium; eerder een behoorlijke verhoging.
Marillion komt op, Steve Hogarth zoals altijd in een een excessief kledingstuk gestoken. En ze trappen af met "Dreamy Street" en "This Train is My Life", het begin van het nieuwe album. De uitvoering is puik, maar het geluid is te hard en nogal blikkerig. "The Other Half" volgt, en daar gaat er al iets mis; na het eerste couplet houdt men er meer op omdat Steve vergeten is Pete tijd te geven om van bas te verwisselen. De band vangt het foutje zoals altijd professioneel op, maar dit blijkt de toon te zetten voor de avond.
Gaandeweg blijkt dat er toch echt iets mis is met dit concert; de muziek is prima, maar de vonk slaat niet over. Het blijft vlak. Vergis je niet, ook een vlak Marillionconcert is een goed concert. Tijdens "The Great Escape" schiet ik vol en "Neverland" blijft adembenemend. Maar de X-factor van vorig jaar is er niet.
En dan al die fouten. Naast "The Other Half" gaat de band de mist in bij "Afraid of Sunlight" en "Between You and Me". In het tweede couplet van "Neverland" zit er ineens een nare zoem in het geluid die verholpen moet worden voor men verder kan gaan.
Erger is de teleurstellend korte setlist. Al na een flink uur wordt "Between You and Me" ingezet, altijd één van de afsluiters. Het brlijante nieuwe album komt er met vier-en-een-half nummer bekaaid van af; de echte prijsstukken worden niet gespeeld.
"Omdat je zo aandringt", zegt Steve als hij opkomt voor de toegift. Hij is zichtbaar geïrriteerd dat de meezinger "Three Minute Boy" niet massaal wordt meegegalmd, dat er zelfs doorheen wordt gepraat.
Ik laat het dramatischer klinken dat het was, maar er is vast een reden dat deze show als één van de enige van de tour niet als officiële bootleg-download verschijnt. Al met al een teleurstellend optreden.
Hoe anders is het in Nijmegen! De Vereeniging is een prachtige concertzaal. Voor de verandering ga ik eens niet vooraan staan, maar neem ik met mijn gevolg (ik had deze keer mijn broer en een vriend meegenomen; in Zwolle was ik alleen) plaats op het balkon. We hebben prima zicht; alleen Pete wordt soms aan het zicht onttrokken.
Vanaf het voorprogramma is de zaal geladen met verwachtingsvolle spanning; het moet wel aan de zaal liggen. Terwijl mijn maatjes en ik ons prima vermaken gaat het zaallicht uit. De band komt op, Steve weer in hetzelfde pak en met dezelfde openingsnummers. Maar alle magie die in Zwolle ontbrak is hier volop aanwezig.
"Nice place!" zegt Steve, die blijkbaar nog nooit in de Vereeniging is geweest. "We should come back sometime!" zal Pete later roepen. Laten we het hopen.
Want de band speelt geconcentreerd, liefdevol en intens. Het geluid is kraakhelder. Het publiek is enthousiast. En de setlist is ditmaal rijk gevuld met nieuwe nummers. "Woke Up" krijgt een fantastische uitvoering, inclusief extra gitaarsolo (die gitaarsolo's waren dun gezaaid op het album, dus dit is een zeer welkome aanvulling). Steve geeft zich voor honderd procent in het huzarenstukje "The Man from the Planet Marzipan". En ook onze persoonlijke favoriet "Asylum Satellite #1" komt voorbij.
Het is de band echt menens deze keer. Ieder nummer wordt met evenveel overtuiging en intensiteit gebracht. Het enige foutje vindt plaats aan het begin van "Mad", maar dat soort dingen horen er nu eenmaal bij!
Eervolle vermelding verdient de eerste toegift: "The Invisible Man". Toch een vreemde keus als toegift; een behoorlijk lang, duister, en moeilijk te verteren nummer. Maar in deze vorm kan Marillion alles maken; het nummer krijgt een enthousiaste ontvangst.
"The people here, full of love", zingt Steve tijdens het laatste toegift, "Happiness is the Road". Hij kijkt de zaal in en lacht; je ziet aan hem dat hij het nu écht meent.
Mijn maatjes en ik praten nog lang na; we vonden het allemaal fantastisch! Ik kom tot de conclusie dat Marillion weer op het vertrouwde niveau was, en dat de band en de Vereeniging voor elkaar gemaakt zijn. Hopelijk heeft Marillion hier de waardige opvolger voor hun geliefde, betreurde Vredenburg gevonden.
Setlist Zwolle:
Dreamy Street
This Train is My Life
The Other Half
Essence
Beautiful
Out of This World
Mad
The Great Escape
Afraid of Sunlight
Thunder Fly
Between You And Me
Neverland
Three Minute Boy
Happiness is the Road
Setlist Nijmegen:
Dreamy Street
This Train is My Life
Nothing Fills The Hole
Woke Up
The Other Half
Essence
Beautiful
The Man from the Planet Marzipan
Out of This World
Mad
The Great Escape
Afraid of Sunlight
Asylum Satellite #1
Between You And Me
Neverland
The Invisible Man
Happiness is the Road
Reken maar dat mijn verwachtingen hooggespannen waren. In 2007 zag in Marillion twee keer en waren ze twee keer briljant. 16 mei in de inmiddels gesloopte Vredenburg in Utrecht is waarschijnlijk het beste concert waarvan ik ooit het genoegen heb gehad het bij te wonen. Marillion is een liveband, en de muziek gaat altijd pas echt leven op het podium.
Allereerst Zwolle. De IJsselhal is erg groot, maar heeft in feite meer weg van een sporthal of een enorm buurtcentrum dan van een concertzaal. Het is plat, grauw en kil, en er is niet echt sprake van een podium; eerder een behoorlijke verhoging.
Marillion komt op, Steve Hogarth zoals altijd in een een excessief kledingstuk gestoken. En ze trappen af met "Dreamy Street" en "This Train is My Life", het begin van het nieuwe album. De uitvoering is puik, maar het geluid is te hard en nogal blikkerig. "The Other Half" volgt, en daar gaat er al iets mis; na het eerste couplet houdt men er meer op omdat Steve vergeten is Pete tijd te geven om van bas te verwisselen. De band vangt het foutje zoals altijd professioneel op, maar dit blijkt de toon te zetten voor de avond.
Gaandeweg blijkt dat er toch echt iets mis is met dit concert; de muziek is prima, maar de vonk slaat niet over. Het blijft vlak. Vergis je niet, ook een vlak Marillionconcert is een goed concert. Tijdens "The Great Escape" schiet ik vol en "Neverland" blijft adembenemend. Maar de X-factor van vorig jaar is er niet.
En dan al die fouten. Naast "The Other Half" gaat de band de mist in bij "Afraid of Sunlight" en "Between You and Me". In het tweede couplet van "Neverland" zit er ineens een nare zoem in het geluid die verholpen moet worden voor men verder kan gaan.
Erger is de teleurstellend korte setlist. Al na een flink uur wordt "Between You and Me" ingezet, altijd één van de afsluiters. Het brlijante nieuwe album komt er met vier-en-een-half nummer bekaaid van af; de echte prijsstukken worden niet gespeeld.
"Omdat je zo aandringt", zegt Steve als hij opkomt voor de toegift. Hij is zichtbaar geïrriteerd dat de meezinger "Three Minute Boy" niet massaal wordt meegegalmd, dat er zelfs doorheen wordt gepraat.
Ik laat het dramatischer klinken dat het was, maar er is vast een reden dat deze show als één van de enige van de tour niet als officiële bootleg-download verschijnt. Al met al een teleurstellend optreden.
Hoe anders is het in Nijmegen! De Vereeniging is een prachtige concertzaal. Voor de verandering ga ik eens niet vooraan staan, maar neem ik met mijn gevolg (ik had deze keer mijn broer en een vriend meegenomen; in Zwolle was ik alleen) plaats op het balkon. We hebben prima zicht; alleen Pete wordt soms aan het zicht onttrokken.
Vanaf het voorprogramma is de zaal geladen met verwachtingsvolle spanning; het moet wel aan de zaal liggen. Terwijl mijn maatjes en ik ons prima vermaken gaat het zaallicht uit. De band komt op, Steve weer in hetzelfde pak en met dezelfde openingsnummers. Maar alle magie die in Zwolle ontbrak is hier volop aanwezig.
"Nice place!" zegt Steve, die blijkbaar nog nooit in de Vereeniging is geweest. "We should come back sometime!" zal Pete later roepen. Laten we het hopen.
Want de band speelt geconcentreerd, liefdevol en intens. Het geluid is kraakhelder. Het publiek is enthousiast. En de setlist is ditmaal rijk gevuld met nieuwe nummers. "Woke Up" krijgt een fantastische uitvoering, inclusief extra gitaarsolo (die gitaarsolo's waren dun gezaaid op het album, dus dit is een zeer welkome aanvulling). Steve geeft zich voor honderd procent in het huzarenstukje "The Man from the Planet Marzipan". En ook onze persoonlijke favoriet "Asylum Satellite #1" komt voorbij.
Het is de band echt menens deze keer. Ieder nummer wordt met evenveel overtuiging en intensiteit gebracht. Het enige foutje vindt plaats aan het begin van "Mad", maar dat soort dingen horen er nu eenmaal bij!
Eervolle vermelding verdient de eerste toegift: "The Invisible Man". Toch een vreemde keus als toegift; een behoorlijk lang, duister, en moeilijk te verteren nummer. Maar in deze vorm kan Marillion alles maken; het nummer krijgt een enthousiaste ontvangst.
"The people here, full of love", zingt Steve tijdens het laatste toegift, "Happiness is the Road". Hij kijkt de zaal in en lacht; je ziet aan hem dat hij het nu écht meent.
Mijn maatjes en ik praten nog lang na; we vonden het allemaal fantastisch! Ik kom tot de conclusie dat Marillion weer op het vertrouwde niveau was, en dat de band en de Vereeniging voor elkaar gemaakt zijn. Hopelijk heeft Marillion hier de waardige opvolger voor hun geliefde, betreurde Vredenburg gevonden.
Setlist Zwolle:
Dreamy Street
This Train is My Life
The Other Half
Essence
Beautiful
Out of This World
Mad
The Great Escape
Afraid of Sunlight
Thunder Fly
Between You And Me
Neverland
Three Minute Boy
Happiness is the Road
Setlist Nijmegen:
Dreamy Street
This Train is My Life
Nothing Fills The Hole
Woke Up
The Other Half
Essence
Beautiful
The Man from the Planet Marzipan
Out of This World
Mad
The Great Escape
Afraid of Sunlight
Asylum Satellite #1
Between You And Me
Neverland
The Invisible Man
Happiness is the Road
woensdag 12 november 2008
Luna
Mijn kamer heeft een klein raam op het zuiden. Een paar nachten per jaar, als het helder weer is en volle maan, schijnt de maan erdoor naar binnen. En soms, rond twaalf uur 's nachts, precies op mijn hoofdkussen.
Dat zijn van die momenten die ik graag zou willen delen.
Er liep een oude indiaan langs het water. Hij keek omhoog en zag de maan. En hoe ver hij ook liep, de maan ging altijd met hem mee. Hij besloot dat de maan zijn vriend was en schreef een lied voor hem. Dit verhaal vertelde mij, jaren geleden, een muzikant in de exotische volksmuziek. Het lied weet ik allang niet meer, het verhaal is me bijgebleven.
De maan is de spiegel van de zon, de schaduw, de keerzijde. Het symbool van de nacht, en daarmee van de duisternis. Maar juist in de duisternis een baken, dat de staten verbluffend verlicht. Ik sta er iedere keer met volle maan weer van te kijken.
In de jaren zestig stonden er mannen op de maan. Tenminste, dat wordt beweerd. In de commentaarsectie van het YouTube filmpje van de maanlanding is al tijden een felle discussie gaande. "Ik zie de vlag wapperen! Het is allemaal nep!" "Sodemieter toch op man, dat hoort zo bij minder zwaartekracht!" In de ruimterace van de Koude Oorlog stonden de Russen bijna de hele tijd voor: Ze hadden de eerste satelliet, de eerste hond-in-space, de eerste ruimtevaarder. Maar de Amerikanen pakten de hoofdprijs: Mannen op de maan. Die zonder kleerscheuren terugkeerden. De ultieme realisatie van de American Dream, of het ultieme complot? Ik weet het niet.
Het lijkt me sowieso nogal een saaie bedoening, daar in de ruimte. Maar dat terzijde.
En dan Luna. Het orgaan waarvan ik in een vorig leven, nog niet zo lang geleden, deel uitmaakte. Heb ik mijn droom gerealiseerd? Of was het allemaal nep en heb ik me er doorheen gebluft? We kunnen het beter nooit weten.
Ik doezel in het maanlicht. De maan betovert, stelt gerust, doet de kwade dag vergeten. De maan is mijn vriend.
Misschien zit er een lied in.
Dat zijn van die momenten die ik graag zou willen delen.
Er liep een oude indiaan langs het water. Hij keek omhoog en zag de maan. En hoe ver hij ook liep, de maan ging altijd met hem mee. Hij besloot dat de maan zijn vriend was en schreef een lied voor hem. Dit verhaal vertelde mij, jaren geleden, een muzikant in de exotische volksmuziek. Het lied weet ik allang niet meer, het verhaal is me bijgebleven.
De maan is de spiegel van de zon, de schaduw, de keerzijde. Het symbool van de nacht, en daarmee van de duisternis. Maar juist in de duisternis een baken, dat de staten verbluffend verlicht. Ik sta er iedere keer met volle maan weer van te kijken.
In de jaren zestig stonden er mannen op de maan. Tenminste, dat wordt beweerd. In de commentaarsectie van het YouTube filmpje van de maanlanding is al tijden een felle discussie gaande. "Ik zie de vlag wapperen! Het is allemaal nep!" "Sodemieter toch op man, dat hoort zo bij minder zwaartekracht!" In de ruimterace van de Koude Oorlog stonden de Russen bijna de hele tijd voor: Ze hadden de eerste satelliet, de eerste hond-in-space, de eerste ruimtevaarder. Maar de Amerikanen pakten de hoofdprijs: Mannen op de maan. Die zonder kleerscheuren terugkeerden. De ultieme realisatie van de American Dream, of het ultieme complot? Ik weet het niet.
Het lijkt me sowieso nogal een saaie bedoening, daar in de ruimte. Maar dat terzijde.
En dan Luna. Het orgaan waarvan ik in een vorig leven, nog niet zo lang geleden, deel uitmaakte. Heb ik mijn droom gerealiseerd? Of was het allemaal nep en heb ik me er doorheen gebluft? We kunnen het beter nooit weten.
Ik doezel in het maanlicht. De maan betovert, stelt gerust, doet de kwade dag vergeten. De maan is mijn vriend.
Misschien zit er een lied in.
zondag 2 november 2008
Huidige projecten
Even een snelle over wat er nu gebeurt in Studio Niels:
- Better Lives, mijn zielige ballad, is bijna af. Ik wacht op een goeie dag om hem in te zingen, want het nummer is nogal pittig om te zingen. Als het zover is komt hij op mijn MySpace.
- Mijn lied over Bokito wordt meer dan een jaar na dato alsnog opgenomen. Misschien is hij over een jaar nog steeds leuk. Hij zit nu in de opneemfase. Verschijnt vanzelf op MySpace.
- Het lange nummer (werktitel Seven Virtues) staat in de wacht om te worden ingezongen. Ook geen makkelijk project, om voor de hand liggende reden. Ik denk dat dit nummer wat te lang wordt voor MySpace.
- Ik werk aan een Nederlandstalig nummer over het jaar 2012, het jaar waarin volgens de Maya-kalender de wereld vergaat. Deze zit nog in de schrijffase.
Niels
- Better Lives, mijn zielige ballad, is bijna af. Ik wacht op een goeie dag om hem in te zingen, want het nummer is nogal pittig om te zingen. Als het zover is komt hij op mijn MySpace.
- Mijn lied over Bokito wordt meer dan een jaar na dato alsnog opgenomen. Misschien is hij over een jaar nog steeds leuk. Hij zit nu in de opneemfase. Verschijnt vanzelf op MySpace.
- Het lange nummer (werktitel Seven Virtues) staat in de wacht om te worden ingezongen. Ook geen makkelijk project, om voor de hand liggende reden. Ik denk dat dit nummer wat te lang wordt voor MySpace.
- Ik werk aan een Nederlandstalig nummer over het jaar 2012, het jaar waarin volgens de Maya-kalender de wereld vergaat. Deze zit nog in de schrijffase.
Niels
vrijdag 31 oktober 2008
donderdag 30 oktober 2008
Bandjesavond
Ik heb afgelopen dinsdag opgetreden voor een man of vijftig in het Platformtheater! Ik speelde op de bandjesavond van STUFF, de studievereniging van Filosofie.
Ik denk dat dit mijn meest geslaagde solo-optreden was tot nu toe, ondanks dat ik bij Tomatoes m'n toetsenpartijen verprutste... Zoals verwacht viel het Nederlandstalige werk iets meer in de smaak. Bij "Ik Doe Het Lekker Toch" begonnen de mensen zelf mee te zingen, een gegeven dat ik natuurlijk ten volle uitbuitte!
Dit was vreemd genoeg het live-debuut van Tomatoes, een nummer dat inmiddels al wel een paar jaartjes oud is. Opgeluisterd met een kazoo-solo, die met een klein applausje werd begroet.
Setlist:
Who You Are Today
Tomatoes
Better Lives
Bokito Blues
Ik Doe Het Lekker Toch
Iedereen die erbij was: bedankt. Ik laat het weten als ik weer ga spelen. Ondertussen werk ik aan mijn hoogwaardige demootjes!
Ik denk dat dit mijn meest geslaagde solo-optreden was tot nu toe, ondanks dat ik bij Tomatoes m'n toetsenpartijen verprutste... Zoals verwacht viel het Nederlandstalige werk iets meer in de smaak. Bij "Ik Doe Het Lekker Toch" begonnen de mensen zelf mee te zingen, een gegeven dat ik natuurlijk ten volle uitbuitte!
Dit was vreemd genoeg het live-debuut van Tomatoes, een nummer dat inmiddels al wel een paar jaartjes oud is. Opgeluisterd met een kazoo-solo, die met een klein applausje werd begroet.
Setlist:
Who You Are Today
Tomatoes
Better Lives
Bokito Blues
Ik Doe Het Lekker Toch
Iedereen die erbij was: bedankt. Ik laat het weten als ik weer ga spelen. Ondertussen werk ik aan mijn hoogwaardige demootjes!
zaterdag 25 oktober 2008
The Sequel: Electric Boogaloo!
Ik ben blij. Ik heb een doorbraak bereikt op het gebied van muziek opnemen.
Ik doe nu een cursus muziek en computer, en ik ben daarbij gewezen op het programma Sequel. En dit programma werkt echt perfect voor mij. Het komt erop neer dat ik nu hoogwaardige liedjes op kan nemen (in .ogg formaat) met gitaar, keyboard en zang, en alles zelf in stereo kan afmixen. Het resultaat is bijzonder goed aan te horen.
Mijn demo-liedjes zijn op aanvraag beschikbaar.
Ik doe nu een cursus muziek en computer, en ik ben daarbij gewezen op het programma Sequel. En dit programma werkt echt perfect voor mij. Het komt erop neer dat ik nu hoogwaardige liedjes op kan nemen (in .ogg formaat) met gitaar, keyboard en zang, en alles zelf in stereo kan afmixen. Het resultaat is bijzonder goed aan te horen.
Mijn demo-liedjes zijn op aanvraag beschikbaar.
zaterdag 11 oktober 2008
Claxonmisbruik
Toen ik vandaag uit de supermarkt naar huis liep werd ik opgeschrikt door een getoeter van heb ik jou daar. Het was afkomstig van een kleine auto die aan de overkant van de weg geparkeerd stond.
Achter het stuur zat een forse, donkere dame. Op de andere stoel moest haar kind zitten. Het jochie had echter andere plannen; hij had zich over zijn moeder heen gebogen en probeerde voortdurend de claxon in te drukken. Dit duidelijk tegen de wens van zijn moeder in.
Dus iedere keer als het jochie tot zijn grote plezier de toeter weer gevonden had werd het doordringende lawaai opgevolgd door het minstens zo harde geschreeuw van de vrouw. Ze deed dit in een taal die ik gelukkig niet kan verstaan.
De claxon is een uitvinding uit, hoe kan het ook anders, de Verenigde Staten. In principe is hij bedoeld om andere weggebruikers op de hoogte te stellen van jouw aanwezigheid, in eerste instantie om te waarschuwen voor gevaar. Maar de autorijdende mens heeft al gauw andere manieren gevonden om de ingenieuze uitvinding te benutten.
Op de woelige weg, waar de emoties soms hoog oplopen, gebruikt de automobilist zijn claxon graag om zijn ongenoegen te uiten. Als hij wordt afgesneden, als zijn voorligger te weinig afstand neemt, of als hij het allemaal te lang vindt duren.
Op Aruba heeft de claxon een alleszins vriendelijker gebruik. Drie keer toeteren betekent daar dat je je medeweggebruiker voorrang geeft. De ontvanger toetert terug als dank.
Ten slotte wordt de claxon ook vaak gebruikt als groet. En daar gaat het mis.
Het gebeurt me in mijn geboortedorp wel eens dat ik over straat fiets of loop en er ineens iemand naar me toetert. Ongetwijfeld een bekende, maar tegen de tijd dat ik van de schrik bekomen ben en kan kijken wie het is, is de auto alweer voorbij.
Nog erger is dit: men krijgt bezoek per auto. Het bezoek vertrekt, schudt handen, zwaait, stapt in de auto, start de motor. En, nu komt het, vlak voordat het wegrijdt toetert het bezoek nog even.
Ik zal wel een zeur zijn, maar ik vraag me toch af waar dat in vredesnaam voor nodig is. Je hebt toch al de aandacht van je voormalige gastheer (M/V)? Er is toch al gedag gezegd? Je bevindt je toch zelfs nog binnen gehoorsafstand? Waarom dan alle omstanders zo aan het schrikken maken? Waarom dan de trommelvliezen van je voormalige gastheer (M/V) zo teisteren?
De claxon is bepaald geen subtiel middel van communicatie. Toch gebruiken mensen de claxon als uitdrukking van waarschuwing, irritatie, haat, vriendelijkheid, dank, groet en gewone banale pesterigheid. De claxon is veelzijdiger dan U denkt! En op evenveel manieren als die waarvoor je de claxon zou kunnen gebruiken, kan het gebruik ervan worden opgevat.
Gebruik de claxon dus met mate, zorg en verantwoordelijkheid. Want het is óók gewoon een enorme pestherrie.
Achter het stuur zat een forse, donkere dame. Op de andere stoel moest haar kind zitten. Het jochie had echter andere plannen; hij had zich over zijn moeder heen gebogen en probeerde voortdurend de claxon in te drukken. Dit duidelijk tegen de wens van zijn moeder in.
Dus iedere keer als het jochie tot zijn grote plezier de toeter weer gevonden had werd het doordringende lawaai opgevolgd door het minstens zo harde geschreeuw van de vrouw. Ze deed dit in een taal die ik gelukkig niet kan verstaan.
De claxon is een uitvinding uit, hoe kan het ook anders, de Verenigde Staten. In principe is hij bedoeld om andere weggebruikers op de hoogte te stellen van jouw aanwezigheid, in eerste instantie om te waarschuwen voor gevaar. Maar de autorijdende mens heeft al gauw andere manieren gevonden om de ingenieuze uitvinding te benutten.
Op de woelige weg, waar de emoties soms hoog oplopen, gebruikt de automobilist zijn claxon graag om zijn ongenoegen te uiten. Als hij wordt afgesneden, als zijn voorligger te weinig afstand neemt, of als hij het allemaal te lang vindt duren.
Op Aruba heeft de claxon een alleszins vriendelijker gebruik. Drie keer toeteren betekent daar dat je je medeweggebruiker voorrang geeft. De ontvanger toetert terug als dank.
Ten slotte wordt de claxon ook vaak gebruikt als groet. En daar gaat het mis.
Het gebeurt me in mijn geboortedorp wel eens dat ik over straat fiets of loop en er ineens iemand naar me toetert. Ongetwijfeld een bekende, maar tegen de tijd dat ik van de schrik bekomen ben en kan kijken wie het is, is de auto alweer voorbij.
Nog erger is dit: men krijgt bezoek per auto. Het bezoek vertrekt, schudt handen, zwaait, stapt in de auto, start de motor. En, nu komt het, vlak voordat het wegrijdt toetert het bezoek nog even.
Ik zal wel een zeur zijn, maar ik vraag me toch af waar dat in vredesnaam voor nodig is. Je hebt toch al de aandacht van je voormalige gastheer (M/V)? Er is toch al gedag gezegd? Je bevindt je toch zelfs nog binnen gehoorsafstand? Waarom dan alle omstanders zo aan het schrikken maken? Waarom dan de trommelvliezen van je voormalige gastheer (M/V) zo teisteren?
De claxon is bepaald geen subtiel middel van communicatie. Toch gebruiken mensen de claxon als uitdrukking van waarschuwing, irritatie, haat, vriendelijkheid, dank, groet en gewone banale pesterigheid. De claxon is veelzijdiger dan U denkt! En op evenveel manieren als die waarvoor je de claxon zou kunnen gebruiken, kan het gebruik ervan worden opgevat.
Gebruik de claxon dus met mate, zorg en verantwoordelijkheid. Want het is óók gewoon een enorme pestherrie.
maandag 6 oktober 2008
Appels
Ik ben weer een ervaring rijker. Een half jaar geleden heeft men voor mijn verjaardag een appelboom voor me geadopteerd. Het is appelseizoen, en gisteren trok ik met Kameraad A en Kameraad C naar het verre Lobith.
Waarom Lobith? Ik kan je verzekeren dat we een barre tocht door de onherbergzame Achterhoek te verduren kregen, vol ontberingen (Syntus heeft geen WC's in de treinen!) en vertragingen. Daar waar de Rijn ons land binnenkomt zijn de bussen traag en schaars, en onze terugreis werd enkele uren vertraagd door een zelfmoordenaar.
Lobith ligt (relatief gezien) niet zo ver bij het huis van m'n moeder vandaan. Dus mijn ouderlijk huis werd het eindstation van mijn reis. M'n moeder was er zelf niet, maar m'n broertjes wel.
En zo kom ik tot het eigenlijke spannende avontuur van de dag: de ontmoeting tussen Kameraad A en Broer S.
Het is heel vreemd om twee mensen die je zo goed kent, maar onder hele andere omstandigheden, bij elkaar te zien in één kamer. Te meer omdat beide heren een geschiedenis hebben in muziek maken met mij. De gitarist en de drummer.
A en ik hebben, zoals dat bij beste vrienden gaat, nogal wat maniertjes van elkaar overgenomen. We zijn vrolijke, gevoelige, praatgrage intellectuelen. S is een man van weinig woorden, een stoere, gespierde, maar gewiekste vent die zich door niets of niemand gek laat maken. S en ik lagen als broers nog wel eens in de clinch. Ik was groter, sterker en slimmer; hij was gemener, dus hij won altijd.
De twee konden het blijkbaar prima met elkaar vinden. S zei dat hij A plezierig rustig vond. Ik kan hetzelfde over S zeggen. We zijn volwassen geworden.
Ik moet er overigens wel bij zeggen dat de appels ge-wel-dig lekker zijn.
Waarom Lobith? Ik kan je verzekeren dat we een barre tocht door de onherbergzame Achterhoek te verduren kregen, vol ontberingen (Syntus heeft geen WC's in de treinen!) en vertragingen. Daar waar de Rijn ons land binnenkomt zijn de bussen traag en schaars, en onze terugreis werd enkele uren vertraagd door een zelfmoordenaar.
Lobith ligt (relatief gezien) niet zo ver bij het huis van m'n moeder vandaan. Dus mijn ouderlijk huis werd het eindstation van mijn reis. M'n moeder was er zelf niet, maar m'n broertjes wel.
En zo kom ik tot het eigenlijke spannende avontuur van de dag: de ontmoeting tussen Kameraad A en Broer S.
Het is heel vreemd om twee mensen die je zo goed kent, maar onder hele andere omstandigheden, bij elkaar te zien in één kamer. Te meer omdat beide heren een geschiedenis hebben in muziek maken met mij. De gitarist en de drummer.
A en ik hebben, zoals dat bij beste vrienden gaat, nogal wat maniertjes van elkaar overgenomen. We zijn vrolijke, gevoelige, praatgrage intellectuelen. S is een man van weinig woorden, een stoere, gespierde, maar gewiekste vent die zich door niets of niemand gek laat maken. S en ik lagen als broers nog wel eens in de clinch. Ik was groter, sterker en slimmer; hij was gemener, dus hij won altijd.
De twee konden het blijkbaar prima met elkaar vinden. S zei dat hij A plezierig rustig vond. Ik kan hetzelfde over S zeggen. We zijn volwassen geworden.
Ik moet er overigens wel bij zeggen dat de appels ge-wel-dig lekker zijn.
vrijdag 3 oktober 2008
Eerste bericht
Ik denk dat het eerste bericht in elke nieuwe weblog niet echt spectaculair is. Dit is geen uitzondering. Ik zal het dus kort houden.
Ik ben Niels, muzikant, acteur en filosoof. Ik ga een blog bijhouden. In feite doe ik dat al; op Hyves. Maar ja, dat is er maar één. Mijn blog gaat nu multiplatform!
Als ik iets te melden heb zal het dus hier komen te staan. Enfin, u weet hoe een weblog werkt. Hallo wereld.
Ik ben Niels, muzikant, acteur en filosoof. Ik ga een blog bijhouden. In feite doe ik dat al; op Hyves. Maar ja, dat is er maar één. Mijn blog gaat nu multiplatform!
Als ik iets te melden heb zal het dus hier komen te staan. Enfin, u weet hoe een weblog werkt. Hallo wereld.
Abonneren op:
Posts (Atom)
