Viva la Joe

Volgens mij is het de nachtmerrie van iedere muzikant. Je denkt een origineel lied te hebben geschreven en krijgt vervolgens te horen dat het al bestaat.

Het overkwam Coldplay. Hun (mooie) Viva la Vida (link) heeft dezelfde melodie als het (evenzogoed verdienstelijke) If I Could Fly van de heer Satriani (link). Laatstgenoemde was eerder, dus die gaat verhaal halen in de rechtszaal. Of die zaak al is opgelost weet ik niet.

Het lijkt me sterk dat er sprake is van kwaad opzet. Coldplay gebruikte eerder een deuntje van Kraftwerk (Computerliebe werd Talk), maar vroeg hiervoor toestemming aan de Duitse synthpioniers en gaf hen de eer. Als ze iets van Satriani wilden gebruiken hadden ze hem dat ook vast wel gevraagd.

Het is waarschijnlijker dat één van de bandleden het nummer van Satriani ooit gehoord heeft en onbewust heeft opgeslagen; toen het idee weer bovenkwam moet hij gedacht hebben dat het zijn eigen idee was.

Dat, of het is echt puur toeval. Dat kan ook; wat je met muziek kan doen kent immers zijn beperkingen.

Laatst wees iemand mij erop dat een deuntje van mij wel erg leek op iets van, of all things, Kraftwerk. Nou heb ik nooit zo fanatiek naar Kraftwerk geluisterd, maar ik heb het bekeken, en verdomd als het niet waar is. Toeval? Misschien heb ik het lied van Kraftwerk ooit ergens gehoord, misschien ook niet. Maar ik zal de eerste zijn om het toe te geven als ergens dezelfde melodie in zit.

Het kan altijd gebeuren dat je als artiest per ongeluk iets maakt wat al bestaat. Als de ene oermens het wiel niet had uitgevonden, had de ander het wel gedaan. Coldplay moet toegeven dat hun lied lijkt op dat van Satriani, en hem wat krediet geven. Niet teveel; Viva la Vida blijf het lied van Coldplay. Het wijkt af van Satriani's nummer zoals Talk van Computerliebe.

Satriani kan dan best over zijn hart strijken. Ere wie eer toekomt; we hoeven elkaar niet altijd uit te persen.

Plagiaat per ongeluk. Het kan de beste overkomen, en ook een virtuoos als Satriani zal er wel eens bang voor zijn. Ik hoop dus dat ze dit conflict gentlemanly zullen oplossen.

Humor

MB is een ex-cabaretier, die ik nog ken uit mijn tijd bij Theater de Molen in Beuningen. Tussen 1990 en 2004 reisde hij langs alle theaters in het land; een gewaardeerd humorist, die echter nooit de grote beroemdheid heeft opgezocht. Tegenwoordig leert hij de kunst aan mindere goden, waaronder ikzelf.

Ik vroeg MB of je, naar zoveel jaar intensief met cabaret bezig te zijn, eigenlijk nog wel dingen leuk vindt. Ik heb Freek de Jonge ooit horen zeggen dat hij na zoveel jaar grappig moeten wezen zijn ziel aan de duivel had verkocht; hij lacht nergens meer om. Omdat hij de structuur van de grap van binnen en van buiten kent. Een grap is voor Freek een afgekloven kippenbout. Humor is voor de oude komiek als bloed voor de verpleegster; het doet hem niets meer, maar het blijft zijn broodwinning.

MB keek verbaasd op. Hij zij dat hij juist elke keer weer verrast kon worden door nieuwe vondsten van nieuwe cabaretiers. Elke keer als hij zijn cursus geeft gebeurt er wel iets dat hem doet schaterlachen. Natuurlijk, je weet waaróm je lacht. Je kunt een grap analyseren, des te beter als je er verstand van hebt. Maar dat maakt het nog niet minder leuk.

Dus als Freek de lach kwijt is, komt dat niet omdat hij de lach te goed kent. De lach is een oude vriend, waarvan hij vervreemd is graakt. Misschien is hij wel echt de verbitterde oude man waarvoor hij tegenwoordig vaak wordt uitgemaakt. Maar de lach kent zoveel gezichten, dat je nooit op hem uitgekeken raakt. Hij kan je elke keer weer verassen. Laten we hopen dat Freek het goed zal maken met zijn oude vriend.

Wat kon Freek nou gebeuren, toen hij in een lachstuip schoot?
Er is leven, er is leven na de dood.