De jeugd van tegenwoordig! De kranten staan er weer vol van de laatste tijd. Wat moet er toch van geworden. Van hen, die in de jaren negentig geboren zijn. Ze zijn narcistisch en egoïstisch. Ze beginnen steeds vroeger. Ze zijn geobsedeerd door hun uiterlijk. Ze neuken voor een breezer. Hun zieltjes worden vergiftigd door televisie en internet. Het wereldwijde informatienetwerk maakt hen lui en laat hen vergeten zich degelijk te laten informeren. Ze denken dat “Comfortably Numb” oorspronkelijk van de Scissor Sisters is, godbetert. En íedereen maakt potverdorie d/t–fouten.
Natuurlijk zou het ook niks worden met onze generatie (born in the eighties, zoals Calvin Harris zo eloquent dichtte). De achterbankgeneratie, ken je die term nog? Nou, dat waren wij. Wat was er ook alweer allemaal mis met onze generatie? Iets met televisie, spelcomputers, niet meer buitenspelen, girl- en boybands, alcohol, verveling en de teloorgang van de Nederlandse taal.
En eerlijk is eerlijk, ik heb aardig wat uurtjes op de achterbank van onze Opel Kadett doorgebracht. Toch is er aardig wat van me terechtgekomen. Goed, ik heb niet zoveel geld, maar ik ben intelligent en aardig, ik heb een universitaire studie waar ik hard voor werk, en ik ben voorzitter van een fijn koor. En ik luister naar Marillion.
Mijn vader, begin vijftig, heeft zijn vader voor hem heel wat kopzorgen bezorgd. Hij liet zijn haar groeien, rookte, luisterde naar van die herrie en kocht een gitaar van zijn vader’s centen. (Tegenwoordig heeft mijn vader een prototype midlifecrisis; hij heeft een motor gekocht, z’n huis staat vol Boeddhabeeldjes en hij is coach van een handbalteam. De gitaar is nu in mijn bezit, dat dan weer wel.)
Wat ik maar wil zeggen is; er wordt altijd geklaagd over de jeugd van tegenwoordig. Dat schijnt al sinds de 15e eeuw zo te zijn. En wij weten natuurlijk waardoor het écht komt: jaloezie.
Mijn opa, die de oorlog nog heeft meegemaakt, werd als kind in een matrozenpakje gestoken (ik heb er foto’s van) en geacht te doen alsof hij er niet was, of te doen alsof hij volwassen was. Mijn vader was een posthippie; hij groeide op, net ná de pioniers van vrijheid, blijheid en flowerpower. Nog nooit waren er kinderen in zulke vrijheid en losbandigheid opgegroeid. Misschien maakten de vijftigers van destijds zich wel oprecht zorgen over hen, maar ze waren natuurlijk ook gewoon stikjaloers. Omdat ze veel meer mochten en konden dat zijzelf.
En nu is er de generatie van het Internet, de Xbox en de exponentiële technologische vooruitgang. Ik ben slechts een muisklik verwijderd van iedere kennis, ieder vermaak dat ik maar zou willen. Toch werd het op de middelbare school maar mondjesmaat toegelaten om het Internet te gebruiken als bron voor een verslag. Deels omdat het niet altijd duidelijk is hoe goed een online bron is. Maar ook omdat mijn leraren in hun tijd zélf uren in de bibliotheek hebben moeten ploeteren om hun verplichte kennis op te doen. Hun intuïtie vertelde hen: Internet? Zo makkelijk mag het toch niet zijn?
Door technologische ontwikkeling, maar ook door ontwikkeling in het denken, heeft iedere generatie het weer een beetje makkelijker dan de vorige. En dat wekt wrevel bij degenen die het minder makkelijk hadden. Bij degenen die opgroeiden tijdens en vlak na de oorlog. Bij degenen die gebukt gingen onder het calvinisme en voor wie alles wat met seks te maken had taboe was. Bij degenen die op een dag negen uur in de bibliotheek zaten. Bij degenen die Super Mario Bros 1 op de Nintendo speelden en die snuiven voor het visuele geweld van de Xbox.
Neem het geklaag over De Jeugd Van Tegenwoordig dus vooral niet serieus. Want ook de Xboxgeneratie zal vijftig worden, een midlifecrisis krijgen en klagen over alle gemakken en vrijheden die de generatie ná hen weer zal kunnen genieten.
Alleen die d/t–fouten! Echt, léér dat nou eens!
woensdag 26 november 2008
dinsdag 25 november 2008
On tour met Marillion - concertverslagen Zwolle en Nijmegen
Hier is Niels! Ik kom net terug van twee dagen op tour met Marillion. Dit is de eerste keer dat ik ze twee keer in één tour zag, en mijn achtste en negende Marillion-concert in totaal. En het waren twee heel verschillende avonden...
Reken maar dat mijn verwachtingen hooggespannen waren. In 2007 zag in Marillion twee keer en waren ze twee keer briljant. 16 mei in de inmiddels gesloopte Vredenburg in Utrecht is waarschijnlijk het beste concert waarvan ik ooit het genoegen heb gehad het bij te wonen. Marillion is een liveband, en de muziek gaat altijd pas echt leven op het podium.
Allereerst Zwolle. De IJsselhal is erg groot, maar heeft in feite meer weg van een sporthal of een enorm buurtcentrum dan van een concertzaal. Het is plat, grauw en kil, en er is niet echt sprake van een podium; eerder een behoorlijke verhoging.
Marillion komt op, Steve Hogarth zoals altijd in een een excessief kledingstuk gestoken. En ze trappen af met "Dreamy Street" en "This Train is My Life", het begin van het nieuwe album. De uitvoering is puik, maar het geluid is te hard en nogal blikkerig. "The Other Half" volgt, en daar gaat er al iets mis; na het eerste couplet houdt men er meer op omdat Steve vergeten is Pete tijd te geven om van bas te verwisselen. De band vangt het foutje zoals altijd professioneel op, maar dit blijkt de toon te zetten voor de avond.
Gaandeweg blijkt dat er toch echt iets mis is met dit concert; de muziek is prima, maar de vonk slaat niet over. Het blijft vlak. Vergis je niet, ook een vlak Marillionconcert is een goed concert. Tijdens "The Great Escape" schiet ik vol en "Neverland" blijft adembenemend. Maar de X-factor van vorig jaar is er niet.
En dan al die fouten. Naast "The Other Half" gaat de band de mist in bij "Afraid of Sunlight" en "Between You and Me". In het tweede couplet van "Neverland" zit er ineens een nare zoem in het geluid die verholpen moet worden voor men verder kan gaan.
Erger is de teleurstellend korte setlist. Al na een flink uur wordt "Between You and Me" ingezet, altijd één van de afsluiters. Het brlijante nieuwe album komt er met vier-en-een-half nummer bekaaid van af; de echte prijsstukken worden niet gespeeld.
"Omdat je zo aandringt", zegt Steve als hij opkomt voor de toegift. Hij is zichtbaar geïrriteerd dat de meezinger "Three Minute Boy" niet massaal wordt meegegalmd, dat er zelfs doorheen wordt gepraat.
Ik laat het dramatischer klinken dat het was, maar er is vast een reden dat deze show als één van de enige van de tour niet als officiële bootleg-download verschijnt. Al met al een teleurstellend optreden.
Hoe anders is het in Nijmegen! De Vereeniging is een prachtige concertzaal. Voor de verandering ga ik eens niet vooraan staan, maar neem ik met mijn gevolg (ik had deze keer mijn broer en een vriend meegenomen; in Zwolle was ik alleen) plaats op het balkon. We hebben prima zicht; alleen Pete wordt soms aan het zicht onttrokken.
Vanaf het voorprogramma is de zaal geladen met verwachtingsvolle spanning; het moet wel aan de zaal liggen. Terwijl mijn maatjes en ik ons prima vermaken gaat het zaallicht uit. De band komt op, Steve weer in hetzelfde pak en met dezelfde openingsnummers. Maar alle magie die in Zwolle ontbrak is hier volop aanwezig.
"Nice place!" zegt Steve, die blijkbaar nog nooit in de Vereeniging is geweest. "We should come back sometime!" zal Pete later roepen. Laten we het hopen.
Want de band speelt geconcentreerd, liefdevol en intens. Het geluid is kraakhelder. Het publiek is enthousiast. En de setlist is ditmaal rijk gevuld met nieuwe nummers. "Woke Up" krijgt een fantastische uitvoering, inclusief extra gitaarsolo (die gitaarsolo's waren dun gezaaid op het album, dus dit is een zeer welkome aanvulling). Steve geeft zich voor honderd procent in het huzarenstukje "The Man from the Planet Marzipan". En ook onze persoonlijke favoriet "Asylum Satellite #1" komt voorbij.
Het is de band echt menens deze keer. Ieder nummer wordt met evenveel overtuiging en intensiteit gebracht. Het enige foutje vindt plaats aan het begin van "Mad", maar dat soort dingen horen er nu eenmaal bij!
Eervolle vermelding verdient de eerste toegift: "The Invisible Man". Toch een vreemde keus als toegift; een behoorlijk lang, duister, en moeilijk te verteren nummer. Maar in deze vorm kan Marillion alles maken; het nummer krijgt een enthousiaste ontvangst.
"The people here, full of love", zingt Steve tijdens het laatste toegift, "Happiness is the Road". Hij kijkt de zaal in en lacht; je ziet aan hem dat hij het nu écht meent.
Mijn maatjes en ik praten nog lang na; we vonden het allemaal fantastisch! Ik kom tot de conclusie dat Marillion weer op het vertrouwde niveau was, en dat de band en de Vereeniging voor elkaar gemaakt zijn. Hopelijk heeft Marillion hier de waardige opvolger voor hun geliefde, betreurde Vredenburg gevonden.
Setlist Zwolle:
Dreamy Street
This Train is My Life
The Other Half
Essence
Beautiful
Out of This World
Mad
The Great Escape
Afraid of Sunlight
Thunder Fly
Between You And Me
Neverland
Three Minute Boy
Happiness is the Road
Setlist Nijmegen:
Dreamy Street
This Train is My Life
Nothing Fills The Hole
Woke Up
The Other Half
Essence
Beautiful
The Man from the Planet Marzipan
Out of This World
Mad
The Great Escape
Afraid of Sunlight
Asylum Satellite #1
Between You And Me
Neverland
The Invisible Man
Happiness is the Road
Reken maar dat mijn verwachtingen hooggespannen waren. In 2007 zag in Marillion twee keer en waren ze twee keer briljant. 16 mei in de inmiddels gesloopte Vredenburg in Utrecht is waarschijnlijk het beste concert waarvan ik ooit het genoegen heb gehad het bij te wonen. Marillion is een liveband, en de muziek gaat altijd pas echt leven op het podium.
Allereerst Zwolle. De IJsselhal is erg groot, maar heeft in feite meer weg van een sporthal of een enorm buurtcentrum dan van een concertzaal. Het is plat, grauw en kil, en er is niet echt sprake van een podium; eerder een behoorlijke verhoging.
Marillion komt op, Steve Hogarth zoals altijd in een een excessief kledingstuk gestoken. En ze trappen af met "Dreamy Street" en "This Train is My Life", het begin van het nieuwe album. De uitvoering is puik, maar het geluid is te hard en nogal blikkerig. "The Other Half" volgt, en daar gaat er al iets mis; na het eerste couplet houdt men er meer op omdat Steve vergeten is Pete tijd te geven om van bas te verwisselen. De band vangt het foutje zoals altijd professioneel op, maar dit blijkt de toon te zetten voor de avond.
Gaandeweg blijkt dat er toch echt iets mis is met dit concert; de muziek is prima, maar de vonk slaat niet over. Het blijft vlak. Vergis je niet, ook een vlak Marillionconcert is een goed concert. Tijdens "The Great Escape" schiet ik vol en "Neverland" blijft adembenemend. Maar de X-factor van vorig jaar is er niet.
En dan al die fouten. Naast "The Other Half" gaat de band de mist in bij "Afraid of Sunlight" en "Between You and Me". In het tweede couplet van "Neverland" zit er ineens een nare zoem in het geluid die verholpen moet worden voor men verder kan gaan.
Erger is de teleurstellend korte setlist. Al na een flink uur wordt "Between You and Me" ingezet, altijd één van de afsluiters. Het brlijante nieuwe album komt er met vier-en-een-half nummer bekaaid van af; de echte prijsstukken worden niet gespeeld.
"Omdat je zo aandringt", zegt Steve als hij opkomt voor de toegift. Hij is zichtbaar geïrriteerd dat de meezinger "Three Minute Boy" niet massaal wordt meegegalmd, dat er zelfs doorheen wordt gepraat.
Ik laat het dramatischer klinken dat het was, maar er is vast een reden dat deze show als één van de enige van de tour niet als officiële bootleg-download verschijnt. Al met al een teleurstellend optreden.
Hoe anders is het in Nijmegen! De Vereeniging is een prachtige concertzaal. Voor de verandering ga ik eens niet vooraan staan, maar neem ik met mijn gevolg (ik had deze keer mijn broer en een vriend meegenomen; in Zwolle was ik alleen) plaats op het balkon. We hebben prima zicht; alleen Pete wordt soms aan het zicht onttrokken.
Vanaf het voorprogramma is de zaal geladen met verwachtingsvolle spanning; het moet wel aan de zaal liggen. Terwijl mijn maatjes en ik ons prima vermaken gaat het zaallicht uit. De band komt op, Steve weer in hetzelfde pak en met dezelfde openingsnummers. Maar alle magie die in Zwolle ontbrak is hier volop aanwezig.
"Nice place!" zegt Steve, die blijkbaar nog nooit in de Vereeniging is geweest. "We should come back sometime!" zal Pete later roepen. Laten we het hopen.
Want de band speelt geconcentreerd, liefdevol en intens. Het geluid is kraakhelder. Het publiek is enthousiast. En de setlist is ditmaal rijk gevuld met nieuwe nummers. "Woke Up" krijgt een fantastische uitvoering, inclusief extra gitaarsolo (die gitaarsolo's waren dun gezaaid op het album, dus dit is een zeer welkome aanvulling). Steve geeft zich voor honderd procent in het huzarenstukje "The Man from the Planet Marzipan". En ook onze persoonlijke favoriet "Asylum Satellite #1" komt voorbij.
Het is de band echt menens deze keer. Ieder nummer wordt met evenveel overtuiging en intensiteit gebracht. Het enige foutje vindt plaats aan het begin van "Mad", maar dat soort dingen horen er nu eenmaal bij!
Eervolle vermelding verdient de eerste toegift: "The Invisible Man". Toch een vreemde keus als toegift; een behoorlijk lang, duister, en moeilijk te verteren nummer. Maar in deze vorm kan Marillion alles maken; het nummer krijgt een enthousiaste ontvangst.
"The people here, full of love", zingt Steve tijdens het laatste toegift, "Happiness is the Road". Hij kijkt de zaal in en lacht; je ziet aan hem dat hij het nu écht meent.
Mijn maatjes en ik praten nog lang na; we vonden het allemaal fantastisch! Ik kom tot de conclusie dat Marillion weer op het vertrouwde niveau was, en dat de band en de Vereeniging voor elkaar gemaakt zijn. Hopelijk heeft Marillion hier de waardige opvolger voor hun geliefde, betreurde Vredenburg gevonden.
Setlist Zwolle:
Dreamy Street
This Train is My Life
The Other Half
Essence
Beautiful
Out of This World
Mad
The Great Escape
Afraid of Sunlight
Thunder Fly
Between You And Me
Neverland
Three Minute Boy
Happiness is the Road
Setlist Nijmegen:
Dreamy Street
This Train is My Life
Nothing Fills The Hole
Woke Up
The Other Half
Essence
Beautiful
The Man from the Planet Marzipan
Out of This World
Mad
The Great Escape
Afraid of Sunlight
Asylum Satellite #1
Between You And Me
Neverland
The Invisible Man
Happiness is the Road
woensdag 12 november 2008
Luna
Mijn kamer heeft een klein raam op het zuiden. Een paar nachten per jaar, als het helder weer is en volle maan, schijnt de maan erdoor naar binnen. En soms, rond twaalf uur 's nachts, precies op mijn hoofdkussen.
Dat zijn van die momenten die ik graag zou willen delen.
Er liep een oude indiaan langs het water. Hij keek omhoog en zag de maan. En hoe ver hij ook liep, de maan ging altijd met hem mee. Hij besloot dat de maan zijn vriend was en schreef een lied voor hem. Dit verhaal vertelde mij, jaren geleden, een muzikant in de exotische volksmuziek. Het lied weet ik allang niet meer, het verhaal is me bijgebleven.
De maan is de spiegel van de zon, de schaduw, de keerzijde. Het symbool van de nacht, en daarmee van de duisternis. Maar juist in de duisternis een baken, dat de staten verbluffend verlicht. Ik sta er iedere keer met volle maan weer van te kijken.
In de jaren zestig stonden er mannen op de maan. Tenminste, dat wordt beweerd. In de commentaarsectie van het YouTube filmpje van de maanlanding is al tijden een felle discussie gaande. "Ik zie de vlag wapperen! Het is allemaal nep!" "Sodemieter toch op man, dat hoort zo bij minder zwaartekracht!" In de ruimterace van de Koude Oorlog stonden de Russen bijna de hele tijd voor: Ze hadden de eerste satelliet, de eerste hond-in-space, de eerste ruimtevaarder. Maar de Amerikanen pakten de hoofdprijs: Mannen op de maan. Die zonder kleerscheuren terugkeerden. De ultieme realisatie van de American Dream, of het ultieme complot? Ik weet het niet.
Het lijkt me sowieso nogal een saaie bedoening, daar in de ruimte. Maar dat terzijde.
En dan Luna. Het orgaan waarvan ik in een vorig leven, nog niet zo lang geleden, deel uitmaakte. Heb ik mijn droom gerealiseerd? Of was het allemaal nep en heb ik me er doorheen gebluft? We kunnen het beter nooit weten.
Ik doezel in het maanlicht. De maan betovert, stelt gerust, doet de kwade dag vergeten. De maan is mijn vriend.
Misschien zit er een lied in.
Dat zijn van die momenten die ik graag zou willen delen.
Er liep een oude indiaan langs het water. Hij keek omhoog en zag de maan. En hoe ver hij ook liep, de maan ging altijd met hem mee. Hij besloot dat de maan zijn vriend was en schreef een lied voor hem. Dit verhaal vertelde mij, jaren geleden, een muzikant in de exotische volksmuziek. Het lied weet ik allang niet meer, het verhaal is me bijgebleven.
De maan is de spiegel van de zon, de schaduw, de keerzijde. Het symbool van de nacht, en daarmee van de duisternis. Maar juist in de duisternis een baken, dat de staten verbluffend verlicht. Ik sta er iedere keer met volle maan weer van te kijken.
In de jaren zestig stonden er mannen op de maan. Tenminste, dat wordt beweerd. In de commentaarsectie van het YouTube filmpje van de maanlanding is al tijden een felle discussie gaande. "Ik zie de vlag wapperen! Het is allemaal nep!" "Sodemieter toch op man, dat hoort zo bij minder zwaartekracht!" In de ruimterace van de Koude Oorlog stonden de Russen bijna de hele tijd voor: Ze hadden de eerste satelliet, de eerste hond-in-space, de eerste ruimtevaarder. Maar de Amerikanen pakten de hoofdprijs: Mannen op de maan. Die zonder kleerscheuren terugkeerden. De ultieme realisatie van de American Dream, of het ultieme complot? Ik weet het niet.
Het lijkt me sowieso nogal een saaie bedoening, daar in de ruimte. Maar dat terzijde.
En dan Luna. Het orgaan waarvan ik in een vorig leven, nog niet zo lang geleden, deel uitmaakte. Heb ik mijn droom gerealiseerd? Of was het allemaal nep en heb ik me er doorheen gebluft? We kunnen het beter nooit weten.
Ik doezel in het maanlicht. De maan betovert, stelt gerust, doet de kwade dag vergeten. De maan is mijn vriend.
Misschien zit er een lied in.
zondag 2 november 2008
Huidige projecten
Even een snelle over wat er nu gebeurt in Studio Niels:
- Better Lives, mijn zielige ballad, is bijna af. Ik wacht op een goeie dag om hem in te zingen, want het nummer is nogal pittig om te zingen. Als het zover is komt hij op mijn MySpace.
- Mijn lied over Bokito wordt meer dan een jaar na dato alsnog opgenomen. Misschien is hij over een jaar nog steeds leuk. Hij zit nu in de opneemfase. Verschijnt vanzelf op MySpace.
- Het lange nummer (werktitel Seven Virtues) staat in de wacht om te worden ingezongen. Ook geen makkelijk project, om voor de hand liggende reden. Ik denk dat dit nummer wat te lang wordt voor MySpace.
- Ik werk aan een Nederlandstalig nummer over het jaar 2012, het jaar waarin volgens de Maya-kalender de wereld vergaat. Deze zit nog in de schrijffase.
Niels
- Better Lives, mijn zielige ballad, is bijna af. Ik wacht op een goeie dag om hem in te zingen, want het nummer is nogal pittig om te zingen. Als het zover is komt hij op mijn MySpace.
- Mijn lied over Bokito wordt meer dan een jaar na dato alsnog opgenomen. Misschien is hij over een jaar nog steeds leuk. Hij zit nu in de opneemfase. Verschijnt vanzelf op MySpace.
- Het lange nummer (werktitel Seven Virtues) staat in de wacht om te worden ingezongen. Ook geen makkelijk project, om voor de hand liggende reden. Ik denk dat dit nummer wat te lang wordt voor MySpace.
- Ik werk aan een Nederlandstalig nummer over het jaar 2012, het jaar waarin volgens de Maya-kalender de wereld vergaat. Deze zit nog in de schrijffase.
Niels
Abonneren op:
Posts (Atom)
