The Guy Who Isn't There
Every generation of progressive rock bands has had The One Great Line-Up Change. The classic 70's age had Gabriel leaving Genesis, the Neo-Prog wave had Fish leaving Marillion and us guys riding the Third Wave now have Neal Morse leaving Spock's Beard.
While both Genesis and Marillion got over their respective changes of face pretty quickly (albeit in very different ways), the same cannot be said of Spock's Beard.
It's not that NDV isn't a capable singer, or that Feel Euphoria, Octane and, especially, Spock's Beard weren't nice enough albums. Also, the Beard continued to kick ass on stage, as evidenced on their latest DVD release. All in all, the new Neal-less incarnation of the Beard was a pretty cool band.
But the Beard plus Neal wasn't just a pretty cool band. They were damn near perfect. They weren't the most original band under the great big prog sun, but damn if they weren't brilliant. Complex and compelling, excelling in both long and short form, melodic, weird, exhilarating, rocking-your-socks-off and so incredibly fun. The old SB albums are filled to the brim with joyful love of music, always simultaneously causing goosebumps and bringing a smile to my face.
In recent years, while Neal is out there doing his thing for the Glory of the Lord, his composing quality was sorely missed at the Beard. As much as I hate to say it, the absence of Neal continued to be a problem throughout those last three albums. The once-mighty Beard had become The Band of The Guy Who Isn't There.
Enter the X
So here's the tenth Spock's Beard album, simply called X (mirroring the title of their fifth - V). They did the Marillion thing - they funded its release with pre-orders. And they don't just list the people who pre-bought it in the liner notes, no, they actually sing them. More on that later.
Now, here's the thing about SBX: it is very, very good.
It is, in fact, so good that the absence of you-know-who isn't a problem anymore.
Allow me to elaborate. In retrospect, what the previous three albums were lacking was consistency. There were plenty of highlights (case in point: On A Perfect Day, The Bottom Line, Ghosts of Autumn, The Planet's Hum et al), but plenty of mediocre songs as well (Sometimes They Stay, Sometimes They Go, Feel Euphoria, The Slow Crash Landing Man) and the so-called "epics" were very fragmented and didn't feel epic at all. All in all, SB wasn't sure what it wanted to be; a prog monster, a hard rock band, a pop group?
Song by song
We'll leave that question hanging for the moment: let's dive into our subject proper. The first notes of opener Edge Of The In-Between just scream "Warning! Incoming epic!" before moving into a very uplifting tune with a lovely sing-along chorus. True to its intro, things don't stay in one place. We also get a rockier and a slower section before the ten-minute piece closes on a neat book-end return to the main theme. As always, a very impressive opener.
Quietly, it seems bassist Dave Meros has taken over the unofficial leader's position in the band. Along with his writing buddy John Boegehold, he is responsible for half of the album. As well as the opening tune, their contributions include the brutally rocking The Quiet House (which also happens to include the nicest "quiet bit" found on this album), the haunting, cinematic Their Names Escape Me (which includes a long list of names in the lyrics - the ones who pre-ordered the premium package - it does get a tad bit tedious but the music keeps it going) and the ending song Jaws Of Heaven, which I will get back to.
Guitarist Alan Morse contributes The Emperor's Clothes and The Man Behind the Curtain. Both are upbeat, cheerful and slightly quirky (in a good way - wouldn't be SB without it!) songs. The former was actually done in collaboration with little brother Neal himself. It's good to know they're still on good terms.
Keyboardist Ryo Okumoto provides us with Kamikaze. Just like its creator, it is short, unpredictable, highly Japanese and batshit insane. It is what it is, just a goofy little instrumental.
NDV's contribution is the 16-minute From The Darkness. It's length belies its fairly straightforward nature. There's no pompous beginning here; it gets straight down to business and moves through its four parts with little fuss. Like Nick's previous compositions, it is fairly fragmented, but it's a good listen and the transitions work well. And it rocks pretty hard.
And then, there's Jaws Of Heaven. This is it: the true epic we have all been waiting for. It starts off small, but it gets really big. It's a heavyweight symphonic masterpiece with an impressive theme that keeps popping up in all the right ways. Nick's singing really shines here. The guy has a great, versatile voice and, being a drummer, a particularly good sense of timing. Jaws of Heaven closes the album on a high but surprisingly dark and mature note. Great stuff.
Verdict
"X" has no weak songs on it. Unlike its predecessors, it is of very consistent quality. The album's highlights are many and carry the whole album to a higher level, making the whole just a bit more than the sum of its parts. If the previous three albums were puzzles trying to find their missing piece, all pieces fall together perfectly on this superb album.
Answering the above question to what Spock's Beard wants to be, one could say they have firmly and happily elected the "prog monster" option. And that's what we all want to be hearing from Spock's Beard in the first place. The whole album breathes finely crafted progressive rock without sounding too much like something that Neal Morse could cook up in about ten minutes. "X" is easily the best SB album sans Neal, and pretty much one of the best SB albums overall.
So, finally, the Mighty Beard are once again their own band. I would like to give SBX a big thumbs up. All prog fans out there who have become disillusioned by SB's recent output (such as myself) will be pleasantly surprised. Kudos!
dinsdag 13 juli 2010
donderdag 15 april 2010
Tijd voor MAX
Maandag 12 april 2010 werd een nieuwe mediaster geboren. Luuk van der Duim maakte live zijn opwachting op de Nederlandse televisie. Niels was erbij.
Ik had gehoopt dat we een beetje aandacht konden genereren voor het nieuwe stuk van Toneel PHTUK, De Huistiran van Godfried Bomans. Maar dat we de landelijke televisie zouden halen had niemand vermoed. Ik wist al van het stukje in de Telegraaf; de krant maakte melding van Luuk's zoektocht naar veteranen die in 1940 de oorspronkelijke uitvoering van De Huistiran zagen. Luuk wil de ervaringen van de veteranen – minstens 88 jaar moeten ze zijn – verwerken in het stuk (dat overigens in het geheel niet over de dreigende oorlog gaat).
Compleet verrast ben ik dan ook als ik maandagochtend door Luuk word gebeld. Naar aanleiding van het krantenartikel is hij uitgenodigd door omroep MAX om die middag te verschijnen in de live-talkshow Tijd voor MAX. Of ik mee wil naar Hilversum.
Ik moet mijn schema wat overhoop gooien, maar zoiets wil je natuurlijk meemaken.
Een lange treinreis later staan we – Luuk, Vicky en ik – in het Mekka van de Linkse Hobby: het Mediapark. Studio 21 is enorm. Lange, brede gangen voeren ons langs werkplaatsen, veel vrolijke posters van shows en beroemdheden, en eindeloze opslagplaatsen achter zwarte gordijnen. Af en toe vangen we een glimp op van de stapels bizarre rekwisieten en decorstukken die er liggen. Waar ze voor dienen, of ooit voor gediend hebben, Joost mag het weten. En dat dit Studio 21 is impliceert dat er nog minstens twintig van dit soort gebouwen zijn. Druk is het er overigens niet.
Niet iedereen die bij MAX werkt is oud. Onze gastvrouw is in de veertig, en verder wordt de redactieruimte bevolkt door net afgestudeerde communicatiemeisjes. Naast de redactieruimte zijn de kleedkamers. Die met het opschrift "Luuk van der Duim" bevindt zich tussen die met "Martine van Os" en die met "Jörgen Raymann", de bekende gast van vandaag.
Luuk zal helemaal aan het begin van het programma, in het blokje "In Het Nieuws", kort vertellen over zijn zoektocht naar veteranen. Omdat er voor Vicky en mij geen plaats meer is in het publiek (bovendien is het publiek wél 50+ en zouden we uit de toon vallen) blijven we in de redactieruimte. Daar is een bankstel met een grote TV, waarop we de uitzending kunnen bekijken die in de studio naast ons live wordt opgenomen.
We zitten op de bank naast een oudere, geblondeerde en gebruinde dame met een zonnebril in het haar. Desgevraagd vertelt ze met enige trots dat zij verantwoordelijk is voor het segment "Vrienden van Vroeger", elke maandag in Tijd voor MAX. Dat is precies wat het lijkt: ze brengt oude vrienden die het contact hebben verloren weer bij elkaar. Achter ons zit Jörgen Raymann aan een tafeltje te praten met een jonge redacteur, de enige jongeman die hier blijkbaar werkt.
Reclame op Nederland 2. Luuk, Raymann en de presentatoren verdwijnen naar de studio. Om 17:35 begint Tijd voor MAX, live vanuit Hilversum. De presentatoren bespreken het nieuws van de dag, en daar verschijnt Luuk op TV. Zijn kop past er helemaal op. Rustig en charmant vertelt hij zijn verhaal, bij vlagen met een glunderende glimlach. Meer dan 350.000 mensen zien hem op dat moment. Daar zit vast wel iemand tussen die het stuk gezien heeft, en Luuk inspireert – zoals hij dat nu eenmaal doet – alle goodwill van de wereld. A star is born, denk ik onwillekeurig.
Tijd voor MAX is een heel degelijk programma. Twee hele degelijke presentatoren: Martine van Os en Sybrand Niessen. Na het blokje "In Het Nieuws", met Luuk dus als item, werd er wat gekwebbeld met Raymann, die een paar keurige grapjes maakte waar het publiek keurig om lachte. Daarna kwam er een zeldzaam specimen van het soort "succesvolle allochtoon" in het programma, om te vertellen dat het dus wél kan, succesvol allochtoon zijn.
Het prijsnummer van het programma is dan toch "Vrienden van Vroeger", waarin een oude vrouw een al even rimpelige jeugdvriendin van de Katholieke kostschool na jaren weer terugziet. Zorgeloze feelgood-televisie, en het enige waaruit je als leek op zou kunnen maken dat het toch echt om een ouderenomroep gaat.
Nog een blokje gekwebbel en een mopje muziek later is het programma weer ten einde. We worden bedankt en Luuk krijgt een fles wijn mee.
Vicky en ik zoeken de studio op; ze wil graag met Sybrand Niessen op de foto. Dat gebeurt, en ook Raymann wordt op de foto gezet. We praten met gasten en redacteurs over Toneel PHTUK en de voorstelling. Men wenst ons succes. Dan is het voorbij.
Mijn moeder belt. Ze heeft gekeken. Ze vond dat hij het goed deed en er goed uitzag, en of we die van Raymann is Laat ook hebben gezien.
In de trein bij Amersfoort wordt Luuk gebeld. De eerste veteraan heeft zich gemeld. Hij is 92, woont in Twente en gaat nog elke week badmintonnen. Ja, hij heeft De Huistiran gezien in 1940. Ja, hij kan het zich nog herinneren. Ja, hij heeft er een mening over. Even zijn we een mediafenomeen. Toneel PHTUK, Bekend Van TV.
Ik had gehoopt dat we een beetje aandacht konden genereren voor het nieuwe stuk van Toneel PHTUK, De Huistiran van Godfried Bomans. Maar dat we de landelijke televisie zouden halen had niemand vermoed. Ik wist al van het stukje in de Telegraaf; de krant maakte melding van Luuk's zoektocht naar veteranen die in 1940 de oorspronkelijke uitvoering van De Huistiran zagen. Luuk wil de ervaringen van de veteranen – minstens 88 jaar moeten ze zijn – verwerken in het stuk (dat overigens in het geheel niet over de dreigende oorlog gaat).
Compleet verrast ben ik dan ook als ik maandagochtend door Luuk word gebeld. Naar aanleiding van het krantenartikel is hij uitgenodigd door omroep MAX om die middag te verschijnen in de live-talkshow Tijd voor MAX. Of ik mee wil naar Hilversum.
Ik moet mijn schema wat overhoop gooien, maar zoiets wil je natuurlijk meemaken.
Een lange treinreis later staan we – Luuk, Vicky en ik – in het Mekka van de Linkse Hobby: het Mediapark. Studio 21 is enorm. Lange, brede gangen voeren ons langs werkplaatsen, veel vrolijke posters van shows en beroemdheden, en eindeloze opslagplaatsen achter zwarte gordijnen. Af en toe vangen we een glimp op van de stapels bizarre rekwisieten en decorstukken die er liggen. Waar ze voor dienen, of ooit voor gediend hebben, Joost mag het weten. En dat dit Studio 21 is impliceert dat er nog minstens twintig van dit soort gebouwen zijn. Druk is het er overigens niet.
Niet iedereen die bij MAX werkt is oud. Onze gastvrouw is in de veertig, en verder wordt de redactieruimte bevolkt door net afgestudeerde communicatiemeisjes. Naast de redactieruimte zijn de kleedkamers. Die met het opschrift "Luuk van der Duim" bevindt zich tussen die met "Martine van Os" en die met "Jörgen Raymann", de bekende gast van vandaag.
Luuk zal helemaal aan het begin van het programma, in het blokje "In Het Nieuws", kort vertellen over zijn zoektocht naar veteranen. Omdat er voor Vicky en mij geen plaats meer is in het publiek (bovendien is het publiek wél 50+ en zouden we uit de toon vallen) blijven we in de redactieruimte. Daar is een bankstel met een grote TV, waarop we de uitzending kunnen bekijken die in de studio naast ons live wordt opgenomen.
We zitten op de bank naast een oudere, geblondeerde en gebruinde dame met een zonnebril in het haar. Desgevraagd vertelt ze met enige trots dat zij verantwoordelijk is voor het segment "Vrienden van Vroeger", elke maandag in Tijd voor MAX. Dat is precies wat het lijkt: ze brengt oude vrienden die het contact hebben verloren weer bij elkaar. Achter ons zit Jörgen Raymann aan een tafeltje te praten met een jonge redacteur, de enige jongeman die hier blijkbaar werkt.
Reclame op Nederland 2. Luuk, Raymann en de presentatoren verdwijnen naar de studio. Om 17:35 begint Tijd voor MAX, live vanuit Hilversum. De presentatoren bespreken het nieuws van de dag, en daar verschijnt Luuk op TV. Zijn kop past er helemaal op. Rustig en charmant vertelt hij zijn verhaal, bij vlagen met een glunderende glimlach. Meer dan 350.000 mensen zien hem op dat moment. Daar zit vast wel iemand tussen die het stuk gezien heeft, en Luuk inspireert – zoals hij dat nu eenmaal doet – alle goodwill van de wereld. A star is born, denk ik onwillekeurig.
Tijd voor MAX is een heel degelijk programma. Twee hele degelijke presentatoren: Martine van Os en Sybrand Niessen. Na het blokje "In Het Nieuws", met Luuk dus als item, werd er wat gekwebbeld met Raymann, die een paar keurige grapjes maakte waar het publiek keurig om lachte. Daarna kwam er een zeldzaam specimen van het soort "succesvolle allochtoon" in het programma, om te vertellen dat het dus wél kan, succesvol allochtoon zijn.
Het prijsnummer van het programma is dan toch "Vrienden van Vroeger", waarin een oude vrouw een al even rimpelige jeugdvriendin van de Katholieke kostschool na jaren weer terugziet. Zorgeloze feelgood-televisie, en het enige waaruit je als leek op zou kunnen maken dat het toch echt om een ouderenomroep gaat.
Nog een blokje gekwebbel en een mopje muziek later is het programma weer ten einde. We worden bedankt en Luuk krijgt een fles wijn mee.
Vicky en ik zoeken de studio op; ze wil graag met Sybrand Niessen op de foto. Dat gebeurt, en ook Raymann wordt op de foto gezet. We praten met gasten en redacteurs over Toneel PHTUK en de voorstelling. Men wenst ons succes. Dan is het voorbij.
Mijn moeder belt. Ze heeft gekeken. Ze vond dat hij het goed deed en er goed uitzag, en of we die van Raymann is Laat ook hebben gezien.
In de trein bij Amersfoort wordt Luuk gebeld. De eerste veteraan heeft zich gemeld. Hij is 92, woont in Twente en gaat nog elke week badmintonnen. Ja, hij heeft De Huistiran gezien in 1940. Ja, hij kan het zich nog herinneren. Ja, hij heeft er een mening over. Even zijn we een mediafenomeen. Toneel PHTUK, Bekend Van TV.
Abonneren op:
Posts (Atom)
