Hallo!
Kijk op http://www.myspace.com/ninehoursinthelibrary !
Mijn MySpace, met een paar liedjes!
vrijdag 31 oktober 2008
donderdag 30 oktober 2008
Bandjesavond
Ik heb afgelopen dinsdag opgetreden voor een man of vijftig in het Platformtheater! Ik speelde op de bandjesavond van STUFF, de studievereniging van Filosofie.
Ik denk dat dit mijn meest geslaagde solo-optreden was tot nu toe, ondanks dat ik bij Tomatoes m'n toetsenpartijen verprutste... Zoals verwacht viel het Nederlandstalige werk iets meer in de smaak. Bij "Ik Doe Het Lekker Toch" begonnen de mensen zelf mee te zingen, een gegeven dat ik natuurlijk ten volle uitbuitte!
Dit was vreemd genoeg het live-debuut van Tomatoes, een nummer dat inmiddels al wel een paar jaartjes oud is. Opgeluisterd met een kazoo-solo, die met een klein applausje werd begroet.
Setlist:
Who You Are Today
Tomatoes
Better Lives
Bokito Blues
Ik Doe Het Lekker Toch
Iedereen die erbij was: bedankt. Ik laat het weten als ik weer ga spelen. Ondertussen werk ik aan mijn hoogwaardige demootjes!
Ik denk dat dit mijn meest geslaagde solo-optreden was tot nu toe, ondanks dat ik bij Tomatoes m'n toetsenpartijen verprutste... Zoals verwacht viel het Nederlandstalige werk iets meer in de smaak. Bij "Ik Doe Het Lekker Toch" begonnen de mensen zelf mee te zingen, een gegeven dat ik natuurlijk ten volle uitbuitte!
Dit was vreemd genoeg het live-debuut van Tomatoes, een nummer dat inmiddels al wel een paar jaartjes oud is. Opgeluisterd met een kazoo-solo, die met een klein applausje werd begroet.
Setlist:
Who You Are Today
Tomatoes
Better Lives
Bokito Blues
Ik Doe Het Lekker Toch
Iedereen die erbij was: bedankt. Ik laat het weten als ik weer ga spelen. Ondertussen werk ik aan mijn hoogwaardige demootjes!
zaterdag 25 oktober 2008
The Sequel: Electric Boogaloo!
Ik ben blij. Ik heb een doorbraak bereikt op het gebied van muziek opnemen.
Ik doe nu een cursus muziek en computer, en ik ben daarbij gewezen op het programma Sequel. En dit programma werkt echt perfect voor mij. Het komt erop neer dat ik nu hoogwaardige liedjes op kan nemen (in .ogg formaat) met gitaar, keyboard en zang, en alles zelf in stereo kan afmixen. Het resultaat is bijzonder goed aan te horen.
Mijn demo-liedjes zijn op aanvraag beschikbaar.
Ik doe nu een cursus muziek en computer, en ik ben daarbij gewezen op het programma Sequel. En dit programma werkt echt perfect voor mij. Het komt erop neer dat ik nu hoogwaardige liedjes op kan nemen (in .ogg formaat) met gitaar, keyboard en zang, en alles zelf in stereo kan afmixen. Het resultaat is bijzonder goed aan te horen.
Mijn demo-liedjes zijn op aanvraag beschikbaar.
zaterdag 11 oktober 2008
Claxonmisbruik
Toen ik vandaag uit de supermarkt naar huis liep werd ik opgeschrikt door een getoeter van heb ik jou daar. Het was afkomstig van een kleine auto die aan de overkant van de weg geparkeerd stond.
Achter het stuur zat een forse, donkere dame. Op de andere stoel moest haar kind zitten. Het jochie had echter andere plannen; hij had zich over zijn moeder heen gebogen en probeerde voortdurend de claxon in te drukken. Dit duidelijk tegen de wens van zijn moeder in.
Dus iedere keer als het jochie tot zijn grote plezier de toeter weer gevonden had werd het doordringende lawaai opgevolgd door het minstens zo harde geschreeuw van de vrouw. Ze deed dit in een taal die ik gelukkig niet kan verstaan.
De claxon is een uitvinding uit, hoe kan het ook anders, de Verenigde Staten. In principe is hij bedoeld om andere weggebruikers op de hoogte te stellen van jouw aanwezigheid, in eerste instantie om te waarschuwen voor gevaar. Maar de autorijdende mens heeft al gauw andere manieren gevonden om de ingenieuze uitvinding te benutten.
Op de woelige weg, waar de emoties soms hoog oplopen, gebruikt de automobilist zijn claxon graag om zijn ongenoegen te uiten. Als hij wordt afgesneden, als zijn voorligger te weinig afstand neemt, of als hij het allemaal te lang vindt duren.
Op Aruba heeft de claxon een alleszins vriendelijker gebruik. Drie keer toeteren betekent daar dat je je medeweggebruiker voorrang geeft. De ontvanger toetert terug als dank.
Ten slotte wordt de claxon ook vaak gebruikt als groet. En daar gaat het mis.
Het gebeurt me in mijn geboortedorp wel eens dat ik over straat fiets of loop en er ineens iemand naar me toetert. Ongetwijfeld een bekende, maar tegen de tijd dat ik van de schrik bekomen ben en kan kijken wie het is, is de auto alweer voorbij.
Nog erger is dit: men krijgt bezoek per auto. Het bezoek vertrekt, schudt handen, zwaait, stapt in de auto, start de motor. En, nu komt het, vlak voordat het wegrijdt toetert het bezoek nog even.
Ik zal wel een zeur zijn, maar ik vraag me toch af waar dat in vredesnaam voor nodig is. Je hebt toch al de aandacht van je voormalige gastheer (M/V)? Er is toch al gedag gezegd? Je bevindt je toch zelfs nog binnen gehoorsafstand? Waarom dan alle omstanders zo aan het schrikken maken? Waarom dan de trommelvliezen van je voormalige gastheer (M/V) zo teisteren?
De claxon is bepaald geen subtiel middel van communicatie. Toch gebruiken mensen de claxon als uitdrukking van waarschuwing, irritatie, haat, vriendelijkheid, dank, groet en gewone banale pesterigheid. De claxon is veelzijdiger dan U denkt! En op evenveel manieren als die waarvoor je de claxon zou kunnen gebruiken, kan het gebruik ervan worden opgevat.
Gebruik de claxon dus met mate, zorg en verantwoordelijkheid. Want het is óók gewoon een enorme pestherrie.
Achter het stuur zat een forse, donkere dame. Op de andere stoel moest haar kind zitten. Het jochie had echter andere plannen; hij had zich over zijn moeder heen gebogen en probeerde voortdurend de claxon in te drukken. Dit duidelijk tegen de wens van zijn moeder in.
Dus iedere keer als het jochie tot zijn grote plezier de toeter weer gevonden had werd het doordringende lawaai opgevolgd door het minstens zo harde geschreeuw van de vrouw. Ze deed dit in een taal die ik gelukkig niet kan verstaan.
De claxon is een uitvinding uit, hoe kan het ook anders, de Verenigde Staten. In principe is hij bedoeld om andere weggebruikers op de hoogte te stellen van jouw aanwezigheid, in eerste instantie om te waarschuwen voor gevaar. Maar de autorijdende mens heeft al gauw andere manieren gevonden om de ingenieuze uitvinding te benutten.
Op de woelige weg, waar de emoties soms hoog oplopen, gebruikt de automobilist zijn claxon graag om zijn ongenoegen te uiten. Als hij wordt afgesneden, als zijn voorligger te weinig afstand neemt, of als hij het allemaal te lang vindt duren.
Op Aruba heeft de claxon een alleszins vriendelijker gebruik. Drie keer toeteren betekent daar dat je je medeweggebruiker voorrang geeft. De ontvanger toetert terug als dank.
Ten slotte wordt de claxon ook vaak gebruikt als groet. En daar gaat het mis.
Het gebeurt me in mijn geboortedorp wel eens dat ik over straat fiets of loop en er ineens iemand naar me toetert. Ongetwijfeld een bekende, maar tegen de tijd dat ik van de schrik bekomen ben en kan kijken wie het is, is de auto alweer voorbij.
Nog erger is dit: men krijgt bezoek per auto. Het bezoek vertrekt, schudt handen, zwaait, stapt in de auto, start de motor. En, nu komt het, vlak voordat het wegrijdt toetert het bezoek nog even.
Ik zal wel een zeur zijn, maar ik vraag me toch af waar dat in vredesnaam voor nodig is. Je hebt toch al de aandacht van je voormalige gastheer (M/V)? Er is toch al gedag gezegd? Je bevindt je toch zelfs nog binnen gehoorsafstand? Waarom dan alle omstanders zo aan het schrikken maken? Waarom dan de trommelvliezen van je voormalige gastheer (M/V) zo teisteren?
De claxon is bepaald geen subtiel middel van communicatie. Toch gebruiken mensen de claxon als uitdrukking van waarschuwing, irritatie, haat, vriendelijkheid, dank, groet en gewone banale pesterigheid. De claxon is veelzijdiger dan U denkt! En op evenveel manieren als die waarvoor je de claxon zou kunnen gebruiken, kan het gebruik ervan worden opgevat.
Gebruik de claxon dus met mate, zorg en verantwoordelijkheid. Want het is óók gewoon een enorme pestherrie.
maandag 6 oktober 2008
Appels
Ik ben weer een ervaring rijker. Een half jaar geleden heeft men voor mijn verjaardag een appelboom voor me geadopteerd. Het is appelseizoen, en gisteren trok ik met Kameraad A en Kameraad C naar het verre Lobith.
Waarom Lobith? Ik kan je verzekeren dat we een barre tocht door de onherbergzame Achterhoek te verduren kregen, vol ontberingen (Syntus heeft geen WC's in de treinen!) en vertragingen. Daar waar de Rijn ons land binnenkomt zijn de bussen traag en schaars, en onze terugreis werd enkele uren vertraagd door een zelfmoordenaar.
Lobith ligt (relatief gezien) niet zo ver bij het huis van m'n moeder vandaan. Dus mijn ouderlijk huis werd het eindstation van mijn reis. M'n moeder was er zelf niet, maar m'n broertjes wel.
En zo kom ik tot het eigenlijke spannende avontuur van de dag: de ontmoeting tussen Kameraad A en Broer S.
Het is heel vreemd om twee mensen die je zo goed kent, maar onder hele andere omstandigheden, bij elkaar te zien in één kamer. Te meer omdat beide heren een geschiedenis hebben in muziek maken met mij. De gitarist en de drummer.
A en ik hebben, zoals dat bij beste vrienden gaat, nogal wat maniertjes van elkaar overgenomen. We zijn vrolijke, gevoelige, praatgrage intellectuelen. S is een man van weinig woorden, een stoere, gespierde, maar gewiekste vent die zich door niets of niemand gek laat maken. S en ik lagen als broers nog wel eens in de clinch. Ik was groter, sterker en slimmer; hij was gemener, dus hij won altijd.
De twee konden het blijkbaar prima met elkaar vinden. S zei dat hij A plezierig rustig vond. Ik kan hetzelfde over S zeggen. We zijn volwassen geworden.
Ik moet er overigens wel bij zeggen dat de appels ge-wel-dig lekker zijn.
Waarom Lobith? Ik kan je verzekeren dat we een barre tocht door de onherbergzame Achterhoek te verduren kregen, vol ontberingen (Syntus heeft geen WC's in de treinen!) en vertragingen. Daar waar de Rijn ons land binnenkomt zijn de bussen traag en schaars, en onze terugreis werd enkele uren vertraagd door een zelfmoordenaar.
Lobith ligt (relatief gezien) niet zo ver bij het huis van m'n moeder vandaan. Dus mijn ouderlijk huis werd het eindstation van mijn reis. M'n moeder was er zelf niet, maar m'n broertjes wel.
En zo kom ik tot het eigenlijke spannende avontuur van de dag: de ontmoeting tussen Kameraad A en Broer S.
Het is heel vreemd om twee mensen die je zo goed kent, maar onder hele andere omstandigheden, bij elkaar te zien in één kamer. Te meer omdat beide heren een geschiedenis hebben in muziek maken met mij. De gitarist en de drummer.
A en ik hebben, zoals dat bij beste vrienden gaat, nogal wat maniertjes van elkaar overgenomen. We zijn vrolijke, gevoelige, praatgrage intellectuelen. S is een man van weinig woorden, een stoere, gespierde, maar gewiekste vent die zich door niets of niemand gek laat maken. S en ik lagen als broers nog wel eens in de clinch. Ik was groter, sterker en slimmer; hij was gemener, dus hij won altijd.
De twee konden het blijkbaar prima met elkaar vinden. S zei dat hij A plezierig rustig vond. Ik kan hetzelfde over S zeggen. We zijn volwassen geworden.
Ik moet er overigens wel bij zeggen dat de appels ge-wel-dig lekker zijn.
vrijdag 3 oktober 2008
Eerste bericht
Ik denk dat het eerste bericht in elke nieuwe weblog niet echt spectaculair is. Dit is geen uitzondering. Ik zal het dus kort houden.
Ik ben Niels, muzikant, acteur en filosoof. Ik ga een blog bijhouden. In feite doe ik dat al; op Hyves. Maar ja, dat is er maar één. Mijn blog gaat nu multiplatform!
Als ik iets te melden heb zal het dus hier komen te staan. Enfin, u weet hoe een weblog werkt. Hallo wereld.
Ik ben Niels, muzikant, acteur en filosoof. Ik ga een blog bijhouden. In feite doe ik dat al; op Hyves. Maar ja, dat is er maar één. Mijn blog gaat nu multiplatform!
Als ik iets te melden heb zal het dus hier komen te staan. Enfin, u weet hoe een weblog werkt. Hallo wereld.
Abonneren op:
Posts (Atom)
