Tijd voor MAX

Maandag 12 april 2010 werd een nieuwe mediaster geboren. Luuk van der Duim maakte live zijn opwachting op de Nederlandse televisie. Niels was erbij.

Ik had gehoopt dat we een beetje aandacht konden genereren voor het nieuwe stuk van Toneel PHTUK, De Huistiran van Godfried Bomans. Maar dat we de landelijke televisie zouden halen had niemand vermoed. Ik wist al van het stukje in de Telegraaf; de krant maakte melding van Luuk's zoektocht naar veteranen die in 1940 de oorspronkelijke uitvoering van De Huistiran zagen. Luuk wil de ervaringen van de veteranen – minstens 88 jaar moeten ze zijn – verwerken in het stuk (dat overigens in het geheel niet over de dreigende oorlog gaat).

Compleet verrast ben ik dan ook als ik maandagochtend door Luuk word gebeld. Naar aanleiding van het krantenartikel is hij uitgenodigd door omroep MAX om die middag te verschijnen in de live-talkshow Tijd voor MAX. Of ik mee wil naar Hilversum.

Ik moet mijn schema wat overhoop gooien, maar zoiets wil je natuurlijk meemaken.

Een lange treinreis later staan we – Luuk, Vicky en ik – in het Mekka van de Linkse Hobby: het Mediapark. Studio 21 is enorm. Lange, brede gangen voeren ons langs werkplaatsen, veel vrolijke posters van shows en beroemdheden, en eindeloze opslagplaatsen achter zwarte gordijnen. Af en toe vangen we een glimp op van de stapels bizarre rekwisieten en decorstukken die er liggen. Waar ze voor dienen, of ooit voor gediend hebben, Joost mag het weten. En dat dit Studio 21 is impliceert dat er nog minstens twintig van dit soort gebouwen zijn. Druk is het er overigens niet.

Niet iedereen die bij MAX werkt is oud. Onze gastvrouw is in de veertig, en verder wordt de redactieruimte bevolkt door net afgestudeerde communicatiemeisjes. Naast de redactieruimte zijn de kleedkamers. Die met het opschrift "Luuk van der Duim" bevindt zich tussen die met "Martine van Os" en die met "Jörgen Raymann", de bekende gast van vandaag.

Luuk zal helemaal aan het begin van het programma, in het blokje "In Het Nieuws", kort vertellen over zijn zoektocht naar veteranen. Omdat er voor Vicky en mij geen plaats meer is in het publiek (bovendien is het publiek wél 50+ en zouden we uit de toon vallen) blijven we in de redactieruimte. Daar is een bankstel met een grote TV, waarop we de uitzending kunnen bekijken die in de studio naast ons live wordt opgenomen.

We zitten op de bank naast een oudere, geblondeerde en gebruinde dame met een zonnebril in het haar. Desgevraagd vertelt ze met enige trots dat zij verantwoordelijk is voor het segment "Vrienden van Vroeger", elke maandag in Tijd voor MAX. Dat is precies wat het lijkt: ze brengt oude vrienden die het contact hebben verloren weer bij elkaar. Achter ons zit Jörgen Raymann aan een tafeltje te praten met een jonge redacteur, de enige jongeman die hier blijkbaar werkt.

Reclame op Nederland 2. Luuk, Raymann en de presentatoren verdwijnen naar de studio. Om 17:35 begint Tijd voor MAX, live vanuit Hilversum. De presentatoren bespreken het nieuws van de dag, en daar verschijnt Luuk op TV. Zijn kop past er helemaal op. Rustig en charmant vertelt hij zijn verhaal, bij vlagen met een glunderende glimlach. Meer dan 350.000 mensen zien hem op dat moment. Daar zit vast wel iemand tussen die het stuk gezien heeft, en Luuk inspireert – zoals hij dat nu eenmaal doet – alle goodwill van de wereld. A star is born, denk ik onwillekeurig.

Tijd voor MAX is een heel degelijk programma. Twee hele degelijke presentatoren: Martine van Os en Sybrand Niessen. Na het blokje "In Het Nieuws", met Luuk dus als item, werd er wat gekwebbeld met Raymann, die een paar keurige grapjes maakte waar het publiek keurig om lachte. Daarna kwam er een zeldzaam specimen van het soort "succesvolle allochtoon" in het programma, om te vertellen dat het dus wél kan, succesvol allochtoon zijn.
Het prijsnummer van het programma is dan toch "Vrienden van Vroeger", waarin een oude vrouw een al even rimpelige jeugdvriendin van de Katholieke kostschool na jaren weer terugziet. Zorgeloze feelgood-televisie, en het enige waaruit je als leek op zou kunnen maken dat het toch echt om een ouderenomroep gaat.
Nog een blokje gekwebbel en een mopje muziek later is het programma weer ten einde. We worden bedankt en Luuk krijgt een fles wijn mee.

Vicky en ik zoeken de studio op; ze wil graag met Sybrand Niessen op de foto. Dat gebeurt, en ook Raymann wordt op de foto gezet. We praten met gasten en redacteurs over Toneel PHTUK en de voorstelling. Men wenst ons succes. Dan is het voorbij.

Mijn moeder belt. Ze heeft gekeken. Ze vond dat hij het goed deed en er goed uitzag, en of we die van Raymann is Laat ook hebben gezien.

In de trein bij Amersfoort wordt Luuk gebeld. De eerste veteraan heeft zich gemeld. Hij is 92, woont in Twente en gaat nog elke week badmintonnen. Ja, hij heeft De Huistiran gezien in 1940. Ja, hij kan het zich nog herinneren. Ja, hij heeft er een mening over. Even zijn we een mediafenomeen. Toneel PHTUK, Bekend Van TV.