Fiets

Ik woon bijna drie en een half jaar in Groningen, en ik ben al aan mijn vierde fiets toe. Mijn fiets is echter nog nooit gestolen geweest; ze gaan altijd gewoon finaal stuk.

Mijn eerste had een compleet verwrongen frame, van de tweede brak de as van het voorwiel, van de derde viel de versnellingsbak eraf. Daarnaast heb ik meegemaakt dat mijn voorwiel spontaan dubbelklapte terwijl ik zat te fietsen en dat mijn zadel door vandalen in de fik was gestoken, waardoor mijn fiets onder het gesmolten plastic kwam te zitten.

Afgelopen woensdag gebeurde er weer zoiets bizars; mijn voorspatbord brak in tweeën, en het afgebroken deel nestelde zich hardnekkig tussen het wiel en de voorvork. Dit was het deel dat met kleine stangetjes aan de as vastzat, dus doorfietsen was er voorlopig niet bij.

Ik zette hem dus maar neer voor het huis van de vriend, waar ik bij op bezoek was (die waar ik het in mijn vorige blog over had - die nog rookt). Nu wil het geval dat deze bewuste vriend een ex-verslaafde is en in een woongemeenschap met lotgenoten woont.

Ik grapte dat ik het wel kon laten om hem op slot te zetten. De vriend wees me erop dat dat vast niet zo'n goed idee was voor een gebouw met dertig junks. "Een verslaafde is niet hetzelfde als een crimineel" zei ik, politiek-correct. "Heilig zijn ze geen van allen", antwoordde hij. Hij kan het weten. Ik voelde me weer een ouderwetse salonsocialist.

Vanmiddag was ik eindelijk in de gelegenheid om mijn verweesde fiets weer op te zoeken, gewapend met een tas vol gereedschap van mijn trouwe huisgenoot. Met een hamer, een tang en een Engelse sleutel ging ik het voorwiel te lijf.

Op een gegeven moment begon ik me te realiseren dat het er toch een beetje verdacht uit moest zien; zo iemand die met gereedschap aan een vastgemaakte fiets aan het fröbelen is. Om het gezeur voor te zijn haalde ik mijn fiets van het slot.

Nou ja, gelukkig wist ik de boel te repareren. Ik kan voorlopig weer even vooruit met fiets nummer vier. Voor zolang als het duurt.