Claxonmisbruik

Toen ik vandaag uit de supermarkt naar huis liep werd ik opgeschrikt door een getoeter van heb ik jou daar. Het was afkomstig van een kleine auto die aan de overkant van de weg geparkeerd stond.
Achter het stuur zat een forse, donkere dame. Op de andere stoel moest haar kind zitten. Het jochie had echter andere plannen; hij had zich over zijn moeder heen gebogen en probeerde voortdurend de claxon in te drukken. Dit duidelijk tegen de wens van zijn moeder in.
Dus iedere keer als het jochie tot zijn grote plezier de toeter weer gevonden had werd het doordringende lawaai opgevolgd door het minstens zo harde geschreeuw van de vrouw. Ze deed dit in een taal die ik gelukkig niet kan verstaan.

De claxon is een uitvinding uit, hoe kan het ook anders, de Verenigde Staten. In principe is hij bedoeld om andere weggebruikers op de hoogte te stellen van jouw aanwezigheid, in eerste instantie om te waarschuwen voor gevaar. Maar de autorijdende mens heeft al gauw andere manieren gevonden om de ingenieuze uitvinding te benutten.

Op de woelige weg, waar de emoties soms hoog oplopen, gebruikt de automobilist zijn claxon graag om zijn ongenoegen te uiten. Als hij wordt afgesneden, als zijn voorligger te weinig afstand neemt, of als hij het allemaal te lang vindt duren.

Op Aruba heeft de claxon een alleszins vriendelijker gebruik. Drie keer toeteren betekent daar dat je je medeweggebruiker voorrang geeft. De ontvanger toetert terug als dank.

Ten slotte wordt de claxon ook vaak gebruikt als groet. En daar gaat het mis.
Het gebeurt me in mijn geboortedorp wel eens dat ik over straat fiets of loop en er ineens iemand naar me toetert. Ongetwijfeld een bekende, maar tegen de tijd dat ik van de schrik bekomen ben en kan kijken wie het is, is de auto alweer voorbij.

Nog erger is dit: men krijgt bezoek per auto. Het bezoek vertrekt, schudt handen, zwaait, stapt in de auto, start de motor. En, nu komt het, vlak voordat het wegrijdt toetert het bezoek nog even.
Ik zal wel een zeur zijn, maar ik vraag me toch af waar dat in vredesnaam voor nodig is. Je hebt toch al de aandacht van je voormalige gastheer (M/V)? Er is toch al gedag gezegd? Je bevindt je toch zelfs nog binnen gehoorsafstand? Waarom dan alle omstanders zo aan het schrikken maken? Waarom dan de trommelvliezen van je voormalige gastheer (M/V) zo teisteren?

De claxon is bepaald geen subtiel middel van communicatie. Toch gebruiken mensen de claxon als uitdrukking van waarschuwing, irritatie, haat, vriendelijkheid, dank, groet en gewone banale pesterigheid. De claxon is veelzijdiger dan U denkt! En op evenveel manieren als die waarvoor je de claxon zou kunnen gebruiken, kan het gebruik ervan worden opgevat.

Gebruik de claxon dus met mate, zorg en verantwoordelijkheid. Want het is óók gewoon een enorme pestherrie.